Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wybierając dermatologa, laryngologa czy okulistę jako specjalistów, do których nie potrzeba skierowania, można łatwo dać się zwieść, bo te dziedziny wydają się powszechne i szeroko dostępne. Jednak w polskim systemie ochrony zdrowia, zgodnie z obowiązującymi przepisami NFZ, skierowanie do tych specjalistów jest nadal wymagane, jeśli chcemy korzystać z ich usług w ramach refundacji. To częsty błąd wynikający z przekonania, że np. problemy skórne, uszne czy z oczami są codziennością i lekarz POZ nie zawsze potrafi pomóc – ale formalnie to on powinien najpierw ocenić problem i ewentualnie skierować dalej. Praktyka ta ma na celu uporządkowanie ścieżki pacjenta i optymalizację wykorzystania środków NFZ. Z mojego doświadczenia wielu pacjentów dziwi się, że nawet z oczywistym zapaleniem spojówek czy zmianą skórną nie mogą od razu iść do specjalisty bez papierka od lekarza rodzinnego. Typowy błąd myślowy polega na utożsamianiu dostępności prywatnych gabinetów (gdzie nie potrzeba skierowania) z zasadami obowiązującymi w publicznym systemie. Rzeczywistość jest jednak inna – prawo przewiduje wyjątki właśnie dla onkologa (a także psychiatry, ginekologa czy wenerologa), gdzie ze względu na wagę i pilność problemu dostęp jest uproszczony. Z punktu widzenia organizacji służby zdrowia takie skierowania mają sens, bo pozwalają odsiać przypadki, które może rozwiązać POZ, a jednocześnie kierować najszybciej tych, którzy naprawdę muszą być zbadani przez specjalistę. Warto więc znać te różnice, by nie tracić czasu na niepotrzebne formalności i szybko uzyskać pomoc tam, gdzie to rzeczywiście konieczne.