Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W praktyce opiekuńczej bardzo często można zaobserwować, że osoby skupiają się na działaniach społecznych czy organizacyjnych, nie doceniając odpowiedniej kolejności i priorytetów w opiece nad osobami przewlekle chorymi. Organizacja środowiskowego wsparcia i aktywizacja rodziny to bez wątpienia istotne elementy, które długofalowo poprawiają komfort życia pacjenta, ale nie mogą być traktowane jako zadanie pierwszoplanowe, szczególnie przy ostrych problemach zdrowotnych, takich jak trudno gojące się owrzodzenia u cukrzyka. Takie wsparcie jest ważne, lecz nie zastąpi systematycznego leczenia. Złożenie wniosku o umieszczenie w domu pomocy społecznej to działanie zbyt radykalne i administracyjne na tym etapie – najpierw trzeba wyczerpać możliwości opieki domowej i rozwiązań medycznych, a dopiero później rozważać instytucjonalizację. Z kolei edukacja chorej i nauka samokontroli to bardzo wartościowe działania, jednak ich efekty pojawiają się stopniowo i wymagają, by pacjent był w stabilnym stanie zdrowia. Typowym błędem myślowym jest tu przekonanie, że można od razu wdrożyć edukację czy wsparcie społeczne, pomijając najważniejsze – skuteczną farmakoterapię i regularność w podawaniu leków. Z mojego doświadczenia wynika, że nie ma sensu budować całej reszty, jeśli fundament – czyli leczenie i kontrola choroby – jest niestabilny. Standardy zawodowe, zarówno pielęgniarskie, jak i opiekuńcze, wyraźnie wskazują, że w sytuacjach ostrych lub zagrażających zdrowiu, działania medyczne i farmakologiczne mają pierwszeństwo przed kwestiami organizacyjnymi czy edukacyjnymi. To nie tylko praktyka, ale i zdrowy rozsądek – trudno bowiem mówić o samokontroli czy aktywizacji rodziny, gdy pacjent cierpi z powodu niekontrolowanej choroby i pogarszającego się stanu ogólnego.