Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W praktyce pracy z osobami z otępieniem łatwo popełnić błąd, skupiając się zbyt mocno na czynnikach takich jak wykształcenie, przyzwyczajenia czy wydolność mięśniowa przy doborze zajęć i metod motywowania. Wykształcenie, choć bywa ważne w kontekście wcześniejszych zainteresowań czy poziomu wyjściowego funkcji poznawczych, nie daje odpowiedzi na pytanie, jakie aktywności będą adekwatne do aktualnych możliwości osoby z otępieniem. Osoba wykształcona może mieć poważne deficyty poznawcze, które uniemożliwiają jej uczestnictwo w złożonych zajęciach; z kolei ktoś o niższym formalnym wykształceniu może dłużej zachować pewne umiejętności praktyczne. Przyzwyczajenia są istotne do zachowania poczucia bezpieczeństwa i powtarzalności, ale ich zastosowanie bez oceny stanu poznawczego może prowadzić do sytuacji, gdzie wybrane aktywności są niezrozumiałe lub wręcz frustrujące dla podopiecznego. Wydolność mięśniowa oczywiście wpływa na możliwość uczestniczenia w aktywnościach fizycznych, ale nie jest kluczowa przy projektowaniu zajęć dla osób z zaburzeniami poznawczymi – tutaj liczy się przede wszystkim to, czy podopieczny rozumie polecenia, potrafi się skoncentrować czy zapamiętać sekwencję czynności. Częstym błędem jest też przecenianie znaczenia tych aspektów i nieuwzględnianie progresji otępienia, która może niespodziewanie ograniczyć zdolności do samodzielnego działania. Prawidłowe postępowanie opiekuna polega na regularnej ocenie deficytów poznawczych – tylko wtedy można dobrać takie zajęcia i metody motywowania, które faktycznie angażują i rozwijają, a nie przytłaczają czy zrażają podopiecznego. To podejście jest szeroko rekomendowane przez ekspertów i organizacje działające na rzecz osób z otępieniem.