Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wiele osób może uznać, że raport, wywiad czy plan pomocy to dokumenty wystarczające do rozpoczęcia pracy opiekuna z podopiecznym, jednak to poważne uproszczenie i trochę pułapka myślenia schematycznego. Raport, choć bardzo przydatny na dalszych etapach opieki (np. codzienne notatki, monitoring stanu zdrowia, dokumentowanie przebiegu opieki), nie stanowi dokumentu rozpoczynającego współpracę – on raczej odzwierciedla, co się już wydarzyło. Wywiad, z kolei, to proces zbierania informacji o podopiecznym, jego potrzebach, stanie zdrowia czy uwarunkowaniach rodzinnych. Wywiad pomaga przygotować plan działania, ale sam w sobie nie ma charakteru wiążącego dokumentu, więc nie może być podstawą prawną rozpoczęcia pracy. Plan pomocy, choć bardzo ważny (bo określa konkretne zadania, cele i metody pomocy dla danej osoby), też powstaje już w trakcie albo po wywiadzie i ustaleniach – jest narzędziem realizacji opieki, a nie formalnym potwierdzeniem jej rozpoczęcia. Często spotykam się z opinią, że plan pomocy jest najważniejszy, bo tam są szczegóły, ale formalnie rzecz biorąc to za mało – bez kontraktu nie ma podstawy do jakiejkolwiek interwencji. To właśnie kontrakt zabezpiecza interesy obu stron, daje podstawy prawne i organizacyjne do działań opiekuna. Mylenie tych dokumentów wynika często z braku wiedzy o formalnych procedurach w branży opiekuńczej – niestety, to bardzo powszechny błąd i może prowadzić nawet do problemów prawnych. Pracując w tej branży trzeba odróżniać dokumentację operacyjną (raporty, plany, wywiady) od dokumentów formalnych, takich jak kontrakt, który jest nieodłącznym elementem profesjonalnej opieki. Dobre praktyki wymagają, żeby kontrakt był zawsze pierwszym dokumentem podpisanym przed rozpoczęciem jakichkolwiek czynności czy usług opiekuńczych.