Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wiele osób zakłada, że każda forma aktywności fizycznej będzie dobra i zdrowa, ale niestety w przypadku duszności wysiłkowej nie każda aktywność będzie bezpieczna. Wybierając np. biegi czy intensywne ćwiczenia fitness, łatwo o zbyt szybkie przeciążenie układu oddechowego i serca. Takie formy ruchu wymagają dobrej wydolności, a gwałtowne podniesienie tętna oraz intensywna wentylacja płuc mogą wręcz wywołać silny atak duszności. W praktyce klinicznej często spotyka się pacjentów, którzy po podjęciu zbyt forsownej aktywności zamiast poprawy czują duże pogorszenie – zadyszkę, kaszel, nawet lęk przed ruchem w przyszłości. Ćwiczenia siłowe natomiast, choć korzystne przy budowaniu masy mięśniowej, mogą prowadzić do wstrzymywania oddechu (tzw. manewr Valsalvy), co dla osób z problemami oddechowymi jest wręcz niezalecane. Intensywne serie lub podnoszenie ciężarów powodują skoki ciśnienia i mogą pogłębiać uczucie duszności. Ćwiczenia fitness, zależnie od rodzaju, często są dynamiczne i nastawione na wytrzymałość, więc bez wcześniejszej adaptacji i oceny stanu zdrowia lepiej je odłożyć na później. Typowym błędem jest myślenie, że „im więcej, tym lepiej”, jednak w duszności wysiłkowej kluczowe jest stopniowe, kontrolowane zwiększanie aktywności, najlepiej pod kontrolą specjalisty. Zgodnie z zaleceniami pulmonologicznymi i fizjoterapeutycznymi, najlepszą opcją na początek są spokojne spacery, które pozwalają obserwować reakcję organizmu i minimalizują ryzyko nagłego pogorszenia. Dopiero później, po poprawie tolerancji wysiłku, można rozważać inne formy aktywności, zawsze pod nadzorem i z dużą ostrożnością.