Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Działania polegające na motywowaniu pacjenta do aktywności w terminalnej fazie choroby są nie tylko nieodpowiednie, ale także mogą prowadzić do dodatkowego stresu i frustracji. W tym czasie pacjenci często doświadczają wyczerpania fizycznego i psychicznego, co sprawia, że ich zdolność do aktywności jest ograniczona. Osiągnięcie równowagi między zapewnieniem wsparcia a uszanowaniem granic pacjenta jest kluczowe. Organizowanie spotkań ze znajomymi może w niektórych przypadkach przynieść ulgę, ale powinno być przeprowadzane z wielką ostrożnością, aby nie obciążać pacjenta. Wsparcie finansowe, mimo że może być istotne w kontekście jakości życia, nie rozwiązuje emocjonalnych potrzeb pacjenta, które w tym krytycznym czasie są na pierwszym miejscu. Załatwianie spraw urzędowych i ograniczanie rozmów jest działaniem, które może prowadzić do poczucia izolacji i osamotnienia, co jest szczególnie szkodliwe w obliczu zbliżającego się końca życia. Kluczowym błędem w myśleniu jest założenie, że aktywność fizyczna lub społeczne zaangażowanie są zawsze korzystne dla pacjenta, co w kontekście terminalnej fazy choroby nie jest prawdą. Zamiast tego, skoncentrowanie się na emocjonalnym wsparciu i zrozumieniu potrzeb pacjenta powinno być priorytetem, co jest zgodne z najlepszymi praktykami opieki paliatywnej.