Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W sytuacji, gdy pacjentka z urazem stawu skokowego ma utrudnione poruszanie się do toalety, pokutuje sporo nieporozumień odnośnie tego, jakie rozwiązanie jest dla niej najbardziej właściwe. Często spotykaną pułapką myślenia jest automatyczne proponowanie pieluchomajtek czy cewnika – takie podejście wydaje się wygodne, ale w rzeczywistości może prowadzić do szeregu powikłań. Pieluchomajtki, choć stosowane przy ciężkiej niesamodzielności, są ostatecznością, bo mogą powodować odparzenia, infekcje skóry oraz pogłębiać poczucie zależności i wykluczenia. Z kolei zakładanie cewnika osobie, która mogłaby funkcjonować samodzielnie z pomocą odpowiedniego sprzętu, jest niezgodne z zasadami minimalizacji ryzyka – cewnik to zawsze ryzyko zakażenia dróg moczowych, podrażnień czy nawet poważniejszych powikłań. Zastosowanie wkładek higienicznych też nie rozwiązuje problemu – one służą raczej przy niewielkim nietrzymaniu moczu, a nie jako stałe wsparcie dla osoby z czasowo utrudnioną mobilnością. W codziennej praktyce opiekuńczej i rehabilitacyjnej podstawą jest dążenie do aktywizacji i umożliwienie osobie korzystania z łazienki w sposób możliwie samodzielny, dlatego tak duży nacisk kładzie się na pomoce ortopedyczne jak kule łokciowe. Ignorowanie tej zasady i zbyt szybkie sięganie po środki zastępcze to niestety częsty błąd, wynikający z chęci uproszczenia sobie pracy lub braku wiedzy o skutkach długotrwałego unieruchomienia. Moim zdaniem, dopiero gdy wszystkie możliwości wsparcia mobilności zostały wyczerpane, można rozważać inne środki higieniczne, ale nigdy jako pierwszą opcję.