Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Podnośnik nosidłowy, balkonik czy trójnóg to sprzęty, które faktycznie mają swoje miejsce w opiece nad osobami o ograniczonej sprawności, ale ich podstawowe zastosowanie jest zupełnie inne niż aktywizacja ruchowa osoby stale leżącej. Uważam, że często wynika to z mylenia pojęć oraz nieznajomości tego, na jakim etapie procesu rehabilitacji używa się danego urządzenia. Podnośnik nosidłowy służy głównie do bezpiecznego przenoszenia pacjentów, którzy nie są w stanie samodzielnie się przemieścić - pozwala uniknąć urazów zarówno opiekunowi, jak i podopiecznemu, ale nie służy do ćwiczeń ruchowych czy nauki samodzielności. Z kolei balkonik to sprzęt do pionizacji i chodzenia, stosowany już po uzyskaniu minimalnej stabilizacji i możliwości samodzielnego utrzymania pozycji stojącej. Nie wyobrażam sobie, żeby osoba leżąca, która nie ma w ogóle siły wstać, mogła od razu skorzystać z balkonika – to zbyt duże obciążenie fizyczne i ryzyko upadku. Trójnóg, podobnie jak balkonik, jest wykorzystywany dopiero wtedy, gdy pacjent już potrafi chodzić i potrzebuje asekuracji, więc w przypadku osób leżących jest po prostu bezużyteczny. W praktyce często spotyka się błędne przekonanie, że im bardziej zaawansowany sprzęt, tym lepiej – a przecież zasady rehabilitacji wyraźnie mówią o stopniowaniu trudności i dostosowaniu pomocy do aktualnych możliwości chorego. Moim zdaniem takie podejście, że balkonik czy podnośnik mogłyby aktywizować leżącego, to typowy przykład utożsamiania mobilizacji z przenoszeniem, a nie z realną samodzielną aktywnością pacjenta. W branżowych wytycznych rehabilitacyjnych jasno wskazuje się, że do początkowej aktywizacji najlepiej sprawdzają się proste i bezpieczne rozwiązania, które dają choć odrobinę kontroli osobie leżącej – drabinka przyłóżkowa jest tu naprawdę bezkonkurencyjna.