Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W tym pytaniu pojawia się kilka często powtarzanych błędnych przekonań dotyczących funkcjonalnych potrzeb osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Przykładowo, osoby z dysfunkcją narządu ruchu mają zupełnie inne potrzeby – tu najważniejsze są udogodnienia takie jak podjazdy, niskopodłogowe autobusy, szerokie przejścia, windy czy specjalne miejsca siedzące. Sygnalizacja dźwiękowa przy przejściach czy piktogramy Braille'a nie ułatwiają im poruszania się, bo ograniczenie dotyczy mobilności fizycznej, a nie orientacji w przestrzeni. Z kolei osoby z dysfunkcją mowy mają problem z komunikacją werbalną, nie z poruszaniem się czy odbiorem bodźców wizualnych. Im bardziej pomagają rozwiązania typu pętle indukcyjne czy komunikatory alternatywne, a nie sygnalizatory dźwiękowe. Jeżeli chodzi o osoby z dysfunkcją słuchu, to ich problem dotyczy odbierania informacji akustycznych, więc sygnalizacja dźwiękowa jest dla nich bezużyteczna – znacznie lepszym wsparciem są wtedy sygnały świetlne lub wibracyjne czy napisy na ekranach w pojazdach. To bardzo częsty błąd, że dźwiękowe sygnalizatory przypisuje się osobom niesłyszącym, podczas gdy właśnie osoby niewidome i słabowidzące na nich polegają. Moim zdaniem warto zawsze zastanowić się, jakie bodźce są dostępne dla danej grupy osób i projektować rozwiązania w taki sposób, żeby odpowiadały rzeczywistym potrzebom. Takie podejście jest zgodne z nowoczesnymi standardami dostępności, które podkreślają znaczenie dostosowania środowiska do różnych rodzajów niepełnosprawności – a nie stosowania przypadkowych rozwiązań bez analizy.