Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wiele osób, ucząc się o schizofrenii, skupia się głównie na objawach pozytywnych takich jak halucynacje czy urojenia, bo są one najbardziej spektakularne i rzucają się w oczy. Jednak to nie one należą do objawów negatywnych. Urojenia owładnięcia oraz urojenia tożsamości religijnej są klasycznymi objawami pozytywnymi – czyli takimi, które pojawiają się „ponad” normalne funkcjonowanie, wnosząc coś nowego: dziwaczne przekonania czy błędne sądy o sobie lub otoczeniu. Halucynacje słuchowe również wpisują się w tę kategorię – to omamy, najczęściej głosy komentujące, rozkazujące lub komentujące działania pacjenta. Tymczasem objawy negatywne to te, które dotyczą utraty lub ograniczenia pewnych funkcji psychicznych – właśnie takich jak spłycenie uczuć, brak energii, wycofanie się z relacji, apatia. To są rzeczy, które bardziej „znikają” niż się pojawiają. W praktyce wielu młodych adeptów psychiatrii czy psychologii myli te pojęcia, bo literatura często skupia się na bardziej widowiskowych objawach. Ale z perspektywy codziennej pracy to właśnie objawy negatywne są często najbardziej uciążliwe dla pacjenta i jego otoczenia. Według wytycznych Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego rozpoznanie i monitorowanie objawów negatywnych ma kluczowe znaczenie dla planowania terapii i wsparcia społecznego. Z mojego doświadczenia wynika, że właśnie te „ciche” objawy często są źródłem największych trudności w życiu osób dotkniętych schizofrenią.