Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Zastosowanie opatrunku uciskowego przy zwichnięciu stawu, oparzeniu tłuszczem czy złamaniu zamkniętym to pomysł, który często pojawia się z braku praktycznej wiedzy lub przez zamieszanie w sytuacji stresowej. Zwichnięcie stawu, mimo że wygląda groźnie, należy przede wszystkim unieruchomić, zabezpieczyć kończynę w pozycji, w jakiej się znajduje, i unikać jakiegokolwiek ucisku – mocny nacisk mógłby pogłębić uszkodzenie tkanek, naczyń czy nerwów. Oparzenie tłuszczem wymaga chłodzenia miejsca oparzenia pod bieżącą wodą i, jeśli to konieczne, zabezpieczenia lekkim, nieprzylegającym opatrunkiem, który ma chronić przed zakażeniem, a nie uciskać. Opatrunek uciskowy wręcz pogorszyłby sytuację, bo mógłby przykleić się do rany i uszkodzić tkanki przy zdejmowaniu, a poza tym nie kontroluje się w ten sposób płynów ustrojowych czy bólu. Złamanie zamknięte, tak samo jak zwichnięcie, wymaga unieruchomienia kończyny w pozycji zastanej i nie należy stosować ucisku, bo istnieje ryzyko dodatkowego uszkodzenia kości albo tkanek miękkich. W praktyce wiele osób myli opatrunek uciskowy z innymi technikami zabezpieczania urazów, ale kluczowe jest zrozumienie, że jego głównym celem jest szybkie powstrzymanie masywnego krwotoku zewnętrznego. Stosowanie go w innych przypadkach może prowadzić do powikłań, pogorszenia stanu poszkodowanego, a nawet utraty kończyny. Niestety, często obserwuję, że osoby bez przeszkolenia próbują tą samą techniką zabezpieczać różne typy urazów, co wynika raczej z braku wiedzy niż ze złej woli. Warto zapamiętać, że dobór metody opatrunku zawsze zależy od charakteru urazu i aktualnych wytycznych pierwszej pomocy.