Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Często się zdarza, że podopieczni, którzy czują się samotni i nie mają zajęcia, próbują radzić sobie poprzez bierne formy aktywności, takie jak oglądanie telewizji czy czytanie książek. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że to dobry wybór, bo przecież książki rozwijają wyobraźnię, a telewizja pozwala zabić czas. Jednak z perspektywy nowoczesnych standardów pracy z osobami starszymi te działania są dość bierne i nie prowadzą zwykle do poprawy sytuacji psychologicznej w obszarze społecznym. Czytanie książek, choć wartościowe intelektualnie, nie dostarcza kontaktu z innymi ludźmi, nie wpływa aktywnie na budowanie relacji i nie przeciwdziała poczuciu osamotnienia. To zajęcie indywidualne, które raczej nie przełamuje bariery wykluczenia społecznego. Oglądanie telewizji jest jeszcze mniej efektywne, bo nie tylko nie wymaga żadnej aktywności intelektualnej, ale wręcz może w dłuższej perspektywie nasilać poczucie izolacji, zwłaszcza gdy stanowi jedyne źródło rozrywki i informacji. Przeglądanie albumów ze zdjęciami to często przyjemna i sentymentalna czynność, ale jej efekt najczęściej jest krótkotrwały i nie zapewnia trwałej zmiany w codzienności osoby starszej. Co więcej, nadmierne powracanie do wspomnień bywa ryzykowne, jeśli prowadzi do żalu za minionym życiem, zamiast motywować do nowych doświadczeń. Kluczowy błąd myślowy polega tutaj na przekonaniu, że każda forma spędzania czasu jest równie dobra, jeśli tylko sprawia przyjemność. Branżowe zalecenia, np. Polskiego Towarzystwa Gerontologicznego, podkreślają, że najlepsze efekty daje połączenie aktywności intelektualnej, ruchowej i społecznej. Dopiero takie kompleksowe podejście zapewnia osobom starszym poczucie sensu i przynależności. Z tego powodu właśnie aktywne uczestnictwo w zajęciach grupowych, takich jak uniwersytet III wieku, jest rekomendowane jako najbardziej skuteczna metoda walki z samotnością i nudą w tej grupie wiekowej.