Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Propozycje rejestracji podopiecznego od razu do medycyny paliatywnej, proktologa czy chirurga pomijają podstawowe zasady funkcjonowania systemu opieki zdrowotnej w Polsce. Warto wiedzieć, że opieka paliatywna jest skierowana głównie do osób z chorobami nieuleczalnymi i zaawansowanymi, gdzie podstawowym celem jest łagodzenie objawów i poprawa jakości życia, a nie diagnostyka ostrych czy nowych dolegliwości. Zgłaszanie się z objawami, które pojawiły się nagle (jak krew w stolcu i pieczenie odbytu), do poradni paliatywnej jest nie tylko niezgodne z dobrymi praktykami, ale też blokuje dostęp dla pacjentów, którzy rzeczywiście potrzebują tej specjalistycznej opieki. Jeśli chodzi o konsultację u proktologa lub chirurga – jasne, ci specjaliści zajmują się schorzeniami odbytu, ale zgodnie z praktyką i finansowaniem usług przez NFZ, pacjent musi posiadać skierowanie od lekarza POZ. Bez tego skierowania nie zostanie przyjęty w ramach NFZ, a samodzielne umawianie wizyt u specjalistów nie tylko generuje niepotrzebne koszty (np. w sektorze prywatnym), ale też prowadzi do nieefektywnego wykorzystania zasobów medycznych. Typowym błędem jest tutaj myślenie, że każde objawy związane z odbytem wymagają natychmiastowej konsultacji proktologicznej czy chirurgicznej – w rzeczywistości ogromna większość przypadków może być prawidłowo zdiagnozowana i leczona na poziomie POZ, a dopiero trudniejsze przypadki lub te nieodpowiadające na leczenie są kierowane do specjalisty. Moim zdaniem, takie błędne przekonania wynikają często z braku znajomości struktury systemu i zasad finansowania świadczeń zdrowotnych. Rzetelna opieka zaczyna się od lekarza rodzinnego, który podejmie decyzję o dalszych krokach na podstawie wywiadu i podstawowego badania. Z praktyki wynika, że to najbezpieczniejsze i najbardziej efektywne rozwiązanie.