Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W przypadku złamania kości podudzia często pojawiają się pewne nieporozumienia dotyczące właściwego zakresu unieruchomienia – w praktyce widać, że niektórzy próbują unieruchamiać całą kończynę, podczas gdy inni skupiają się tylko na najbliższym obszarze złamania. Jednak zgodnie z zaleceniami i wytycznymi medycznymi, kluczowe jest, by zawsze unieruchomić dwa sąsiednie stawy – czyli te położone nad i pod miejscem złamania. Wybierając unieruchomienie całej kończyny dolnej, można niepotrzebnie utrudnić transport i zwiększyć dyskomfort podopiecznego, nie zyskując przy tym dodatkowego bezpieczeństwa dla złamanej kości. Z kolei skupienie się tylko na kościach stopy lub samego podudzia pomija istotną rolę stabilizacji stawów, przez co ryzykujemy przemieszczenie odłamów – to często prowadzi do większych powikłań, jak uszkodzenia nerwów, tkanek miękkich czy naczyń. W praktyce widziałem już próby unieruchamiania tylko samego podudzia albo niewłaściwego doboru szyn, przez co pacjenci cierpieli bardziej lub wymagali później bardziej inwazyjnego leczenia. Myślenie, że samo zabezpieczenie kości wystarczy, jest typowym uproszczeniem – wynika to chyba z chęci skrócenia procedury lub mylnego wyobrażenia o mechanice kończyny. Tymczasem właśnie stawy działają jak „zawiasy” i to ich stabilizacja zapobiega dalszym urazom. Moim zdaniem warto na stałe zapamiętać zasadę dwóch stawów – to klasyka pierwszej pomocy i podstawa każdych szkoleń medycznych, które potem rzutują na bezpieczeństwo i komfort poszkodowanego.