Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Często pojawia się przekonanie, że w przypadku znacznej niepełnosprawności najlepszym wyjściem jest całkowite przejęcie czynności przez opiekuna, czyli przygotowywanie posiłków za podopiecznego. W teorii wydaje się to szybkie i wygodne, jednak takie podejście zupełnie nie rozwija samodzielności osoby z niepełnosprawnością, a wręcz może ją stopniowo wycofywać z aktywnego udziału w codziennym życiu. To trochę taka pułapka nadopiekuńczości, gdzie dobre chęci nie zawsze idą w parze z realną korzyścią dla podopiecznego. Z kolei sugerowanie oglądania programów kulinarnych jako forma wsparcia czy motywacji mija się z celem praktycznym – przecież oglądanie to bierna aktywność, która nie przekłada się na zdobywanie ani ćwiczenie realnych umiejętności kuchennych, zwłaszcza gdy ktoś ma znaczne ograniczenia funkcjonalne. To może być co najwyżej miły sposób spędzenia czasu, ale nie stanowi żadnej realnej formy wsparcia. Wydrukowanie przepisów również nie rozwiązuje problemu – większość osób z dużą niepełnosprawnością będzie miała trudność ze zrozumieniem i wykonaniem instrukcji, a sam dostęp do przepisów bez wsparcia opiekuna nie zwiększa samodzielności. Typowym błędem jest też przecenianie możliwości samodzielnej nauki przez osobę z poważną niepełnosprawnością, szczególnie jeśli chodzi o czynności wymagające koordynacji, planowania i sprawności manualnej. Najnowsze wytyczne, np. WHO i krajowych instytucji zajmujących się rehabilitacją, podkreślają, że podopieczny powinien być aktywnym uczestnikiem w codziennych zajęciach, a nie wyłącznie odbiorcą usług. Właśnie to wspólne, asystowane wykonywanie czynności pozwala rozwijać umiejętności, utrzymać je na możliwie wysokim poziomie oraz daje szansę na lepszą integrację społeczną, zamiast pogłębiać zależność i wycofanie.