Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W tej sytuacji łatwo jest się pomylić, bo stres wymusza gwałtowne reakcje, ale nie zawsze te najbardziej spektakularne działania są właściwe. Uderzenia nadgarstkiem w okolice międzyłopatkowe są oczywiście jedną z metod udzielania pomocy, ale tylko wtedy, gdy osoba nie jest już w stanie kaszleć, mówić lub oddychać – czyli jej drogi oddechowe są całkowicie zablokowane. Jeśli ktoś kaszle i mówi, ta metoda może doprowadzić do przemieszczenia ciała obcego w głąb dróg oddechowych, a nawet do pogorszenia sytuacji. Podobnie sprawa wygląda z uciskami klatki piersiowej – to technika zarezerwowana raczej dla dzieci lub momentów, kiedy nie można wykonać standardowego rękoczynu Heimlicha (np. u osób otyłych, kobiet w ciąży), czy w przypadku utraty przytomności. Natomiast podnoszenie rąk do góry nie znajduje naukowego uzasadnienia. To taki mit, który krążył kiedyś nawet w niektórych szkoleniach, ale nie ma żadnych badań potwierdzających, że pomaga – a wręcz szkodzi, bo odwraca uwagę od prawidłowych działań. Bardzo często błędnym myśleniem jest tu przekonanie, że każda widoczna interwencja jest lepsza niż bierne czekanie – a to nie do końca tak. Zachęcanie do silnego kaszlu to nie jest bierne czekanie, tylko danie szansy organizmowi na naturalne oczyszczenie dróg oddechowych. W praktyce wielu opiekunów lub osób postronnych reaguje impulsywnie, nie analizując dokładnie objawów u poszkodowanego. Przypominam, że zgodnie ze standardami pierwszej pomocy oraz wytycznymi Polskiej Rady Resuscytacji, pierwszym krokiem zawsze jest wsparcie własnych mechanizmów obronnych organizmu – czyli kaszlu. Dopiero gdy to nie działa, podejmujemy bardziej zdecydowane działania.