Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wybór hipoterapii, fizykoterapii czy balneoterapii jako podstawowej metody rehabilitacji osób po udarze z niedowładem połowiczym wynika często z mylnego postrzegania roli tych terapii w neurologii. Hipoterapia, choć świetnie sprawdza się w wybranych schorzeniach neurologicznych czy u dzieci z porażeniem mózgowym, nie jest ani łatwo dostępna, ani wystarczająco intensywna, żeby skutecznie odbudowywać funkcje motoryczne po udarze. Fizykoterapia, czyli zabiegi z wykorzystaniem bodźców fizykalnych – jak prądy, ultradźwięki czy naświetlania – ma głównie charakter wspomagający, bo raczej łagodzi ból, poprawia ukrwienie i zmniejsza obrzęki, ale nie odbudowuje ruchu w takim stopniu, jak regularna praca z ruchem. Balneoterapia natomiast, czyli leczenie wodą i kąpielami, bywa przyjemna i relaksująca, ale jej skuteczność w powrocie funkcji ruchowych po udarze jest znikoma i raczej traktuje się ją jako uzupełnienie terapii. Często spotykanym błędem jest przekonanie, że same zabiegi fizykalne czy specjalistyczne formy terapii mogą zastąpić codzienną, żmudną pracę z ruchem. Tymczasem to właśnie kinezyterapia, czyli celowane ćwiczenia ruchowe, jest kluczowa – zgodnie z aktualnymi standardami rehabilitacji poudarowej. Z mojego doświadczenia wynika, że najlepsze efekty osiąga się przez aktywizację ruchową już od pierwszych dni po udarze, co potwierdzają liczne badania i wytyczne towarzystw neurologicznych. Dlatego inne metody mogą być dodatkiem, ale nigdy podstawą skutecznej rehabilitacji w tego typu przypadkach.