Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Temat unieruchamiania złamań budzi sporo nieporozumień, szczególnie kiedy chodzi o to, jak rozległe powinno być unieruchomienie. W praktyce najczęstszym błędem jest skupienie się wyłącznie na jednej kości, np. udowej, podczas gdy złamanie dotyczy podudzia. Taka postawa wynika czasem z mylnego przełożenia anatomicznych nazw albo z przekonania, że im większy obszar zabezpieczymy, tym lepiej. Jednak zbyt szerokie unieruchomienie, np. całej kończyny, nie tylko jest niepraktyczne (ogranicza mobilność, utrudnia transport), ale też niepotrzebnie wydłuża czas udzielania pomocy. Z kolei unieruchamianie dwóch kości i sąsiadujących stawów sugeruje, że każda kontuzja obejmuje cały segment kończyny, co po prostu nie znajduje odzwierciedlenia w aktualnych wytycznych. W rzeczywistości – i to potwierdzają wyraźnie podręczniki ratownictwa medycznego – bezpieczeństwo poszkodowanego zapewnia unieruchomienie złamanej kości oraz dwóch najbliższych stawów, bo to właśnie ruch w tych miejscach grozi powikłaniami. Z mojego punktu widzenia częsty błąd polega też na lekceważeniu roli stawów – ludzie sądzą, że wystarczy zabandażować miejsce urazu, a to zdecydowanie za mało. Takie podejście nie stabilizuje kończyny odpowiednio i może prowadzić do przemieszczania się odłamów. Osoby zaczynające naukę pierwszej pomocy często przeceniają też znaczenie sztywności unieruchomienia, a de facto liczy się bardziej to, żeby ruchomość kości i stawów wokół złamania była ograniczona. Podsumowując: istotą dobrego unieruchomienia jest ochrona złamanej kości wraz z dwoma przyległymi stawami – rozwiązania wykraczające poza ten zakres nie poprawiają efektywności, a mogą tylko utrudnić dalsze postępowanie ratunkowe.