Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Pytanie dotyczyło rozpoznania sytuacji socjalno-bytowej osoby z zaburzeniami pamięci i orientacji, a wybór odpowiedniej metody diagnostycznej jest tutaj absolutnie kluczowy. Stosowanie ankiety, wywiadu bezpośredniego czy sondażu diagnostycznego w tej grupie podopiecznych często prowadzi do błędów poznawczych i przekłamanych wyników. Ankieta, mimo że wydaje się wygodna, opiera się na założeniu, że respondent jest w stanie samodzielnie i rzetelnie odpowiedzieć na pytania – osoby z zaburzeniami pamięci nie są w stanie tego zrobić, bo mogą nie pamiętać faktów albo nie rozumieć pytań. Wywiad bezpośredni daje większą szansę na uzyskanie szczegółowych informacji, ale tu znowu pojawia się problem rzetelności odpowiedzi; taka osoba często udziela odpowiedzi losowo lub nie potrafi wyartykułować swoich potrzeb, co mocno ogranicza wiarygodność tej metody. Sondaż diagnostyczny to raczej narzędzie szeroko zakrojone, najczęściej stosowane w badaniach grupowych, a nie indywidualnych przypadkach – dodatkowo wymaga pewnego poziomu rozumienia i komunikacji, którego osoby z zaburzeniami kognitywnymi mogą zwyczajnie nie mieć. Wybierając którąkolwiek z tych metod, bardzo łatwo przeoczyć subtelne trudności dnia codziennego, na przykład problemy z obsługą urządzeń domowych czy trudności w zorganizowaniu sobie podstawowych czynności. Z mojego doświadczenia to błąd myśleć, że klasyczne narzędzia diagnostyczne sprawdzą się wszędzie i u każdego. W przypadku osób z zaburzeniami pamięci najważniejsze jest połączenie empatii z praktyczną obserwacją ich funkcjonowania, a nie poleganie na technikach wymagających aktywnego udziału podopiecznego. Praktyka branżowa wyraźnie wskazuje, by w takich sytuacjach stosować narzędzia bierne, jak właśnie obserwacja – bo to daje najbardziej autentyczny obraz sytuacji socjalno-bytowej i pozwala skutecznie planować wsparcie.