Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Choroba Parkinsona jest schorzeniem neurodegeneracyjnym, ale najważniejsze i najbardziej charakterystyczne są objawy ruchowe, nie zaś problemy z pamięcią, nastrojem czy spostrzeganiem. Wybór odpowiedzi wskazujących na dominację zaburzeń pamięci często wynika z mylenia z chorobą Alzheimera – tam czynnikiem dominującym jest właśnie postępująca utrata pamięci i funkcji poznawczych. W przypadku Parkinsona, zaburzenia pamięci mogą się pojawiać, ale zwykle w późniejszych stadiach i raczej jako powikłanie. Jeśli chodzi o zaburzenia nastroju, rzeczywiście depresja i apatia mogą występować u osób z parkinsonizmem – to dość częste, ale są one traktowane jako objawy towarzyszące, nie podstawowe. Z kolei zaburzenia spostrzegania, takie jak omamy czy iluzje, pojawiają się głównie w bardzo zaawansowanych stadiach choroby lub w wyniku działań niepożądanych leków, a nie na początku i nie są typowe dla obrazu klinicznego Parkinsona. Często spotyka się błędne przekonanie, że „skoro to choroba neurologiczna, to musi od razu chodzić o demencję lub halucynacje”, ale to zbyt duże uproszczenie. Podręczniki do neurologii i zalecenia kliniczne jasno podkreślają, że podstawową cechą odróżniającą parkinsonizm od innych schorzeń neurodegeneracyjnych jest właśnie obecność drżenia, sztywności, bradykinezji i zaburzeń postawy. W praktyce klinicznej to właśnie te objawy skłaniają lekarza do dalszej diagnostyki w kierunku choroby Parkinsona, a nie pierwotnie objawy psychiczne czy zaburzenia funkcji poznawczych. Warto więc zwracać szczególną uwagę na ruch, bo to daje największe szanse na wczesne wykrycie i skuteczne leczenie.