Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Myślenie, że osoba po operacji zaćmy przez miesiąc wymaga pomocy przy toalecie ciała, czesaniu włosów czy przygotowaniu prostych posiłków, jest dość powszechne, ale nie wynika z rzeczywistych zaleceń medycznych. Większość pacjentek już na drugi dzień po zabiegu może samodzielnie wykonywać podstawowe czynności higieniczne, oczywiście zachowując ostrożność i unikając tarcia lub moczenia operowanego oka. Samo czesanie włosów czy robienie kanapek nie wymaga dużego wysiłku fizycznego ani nie powoduje nagłych wzrostów ciśnienia w oku, które są głównym zagrożeniem po takiej operacji. Często spotykam się z przekonaniem, że trzeba „oszczędzać oko” i ograniczać wszystkie aktywności – to przesada. Kluczowe jest unikanie dźwigania ciężarów, schylania się i nagłych ruchów głową, bo to właśnie może doprowadzić do poważnych powikłań, jak odwarstwienie siatkówki czy wznowa krwotoku. Typowy błąd myślowy polega na zbyt szerokim rozumieniu pojęcia „pomocy po operacji” – w praktyce nie chodzi o ograniczanie samodzielności w lekkich czynnościach, tylko o wsparcie przy tych, które obciążają organizm lub stwarzają realne ryzyko urazu dla operowanego oka. Warto zawsze kierować się nie tylko intuicją, ale przede wszystkim konkretnymi zaleceniami lekarza prowadzącego i branżowymi standardami opieki pooperacyjnej. Zwróciłbym uwagę, że zbyt duża opiekuńczość może wręcz negatywnie wpływać na poczucie własnej wartości i samodzielność pacjentki. Najważniejsze to wiedzieć, gdzie rzeczywiście leży granica bezpieczeństwa – a ta związana jest z wysiłkiem fizycznym, nie z codziennymi, lekkimi czynnościami.