Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W przypadku żywienia osób z chorobą Parkinsona i jednoczesnymi trudnościami z przełykaniem, często pojawia się pokusa stosowania rozwiązań, które w teorii wydają się logiczne, ale niestety nie są zgodne z rzeczywistymi potrzebami pacjenta. Ograniczanie węglowodanów i soli mineralnych to dość częsty błąd – nie ma żadnych dowodów na to, że taka restrykcja pomaga w dysfagii czy wyniszczeniu organizmu. Wręcz przeciwnie, w stanie osłabienia i braku apetytu węglowodany są ważnym źródłem szybkiej energii, a niedobór soli mineralnych może prowadzić do zaburzeń elektrolitowych. Z kolei płynna dieta wysokokaloryczna to rozwiązanie dobre w wybranych przypadkach, ale sama płynna konsystencja, bez zagęszczenia, może być niebezpieczna – tacy pacjenci bardzo łatwo się krztuszą rzadkimi płynami. W praktyce lepiej sprawdzają się pokarmy papkowate i zagęszczone, chyba że lekarz lub logopeda zaleci inaczej. Ograniczanie ilości płynów i soli to z kolei praktyka, którą stosuje się tylko przy bardzo konkretnych schorzeniach (np. niewydolność nerek czy serca), ale nie u osób z Parkinsonem bez tych powikłań. Z mojego doświadczenia bardzo często myli się różne zalecenia dietetyczne między chorobami, co prowadzi do niepotrzebnych błędów i pogorszenia stanu chorego. Najlepsze efekty daje indywidualne podejście i ścisłe trzymanie się wytycznych dla danej jednostki chorobowej. Niezwykle ważne jest więc, by znać praktyczne aspekty konsystencji posiłków i zapewnić odpowiednią podaż białka, bo to właśnie te czynniki decydują o bezpieczeństwie i efektywności żywienia u chorych z zaburzeniami przełykania.