Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Zdarza się, że przy przenoszeniu czy zmianie pozycji osób niesamodzielnych opiekunowie instynktownie chwytają za szyję, barki czy nawet podudzia. To dość powszechne nieporozumienie, które wynika częściowo z chęci szybkiego i wygodnego przełożenia ciężaru ciała, ale niestety prowadzi do wielu niebezpieczeństw. Chwytanie za szyję zdecydowanie naraża pacjenta na urazy kręgosłupa, a dodatkowo może powodować uczucie duszności i duży dyskomfort. Szyja to bardzo wrażliwa część ciała, szczególnie u osób starszych i wyniszczonych chorobą. Z kolei łapanie pod barkami potrafi powodować zwichnięcia albo nadwyrężenia stawów, zwłaszcza jeśli pacjent nie może aktywnie współpracować. Podudzia i łopatki nie zapewniają z kolei stabilnego podparcia, mogą prowadzić do szarpnięć czy wręcz wyślizgnięcia się pacjenta z rąk opiekuna. Z mojego punktu widzenia to są typowe błędy myślowe, wynikające raczej z braku praktyki niż ze złej woli. Najlepszą praktyką – i to mówią zarówno wytyczne polskiego towarzystwa opieki długoterminowej, jak i instrukcje szkoleń pielęgniarskich – jest taki chwyt, który daje stabilność całemu tułowiowi i miednicy, czyli właśnie pod plecy i pośladki. To pozwala przesuwać osobę w sposób kontrolowany, bez wywierania punktowego nacisku, który prowadziłby do mikro-urazów czy pogłębiania istniejących odleżyn. Warto też zwrócić uwagę na ergonomię – wtedy kręgosłup opiekuna jest odciążony, a cała czynność wymaga mniej siły. Stosowanie innych chwytów jest po prostu niezgodne z dobrymi praktykami i w dłuższej perspektywie może zaszkodzić zarówno pacjentowi, jak i osobie udzielającej pomocy.