Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wskaźnik BMI to jedno z najprostszych narzędzi służących do wstępnej oceny stanu odżywienia organizmu. Często pojawiają się jednak nieporozumienia co do prawidłowych zakresów jego wartości. Przykładowo, zakres 25-29,9 to według międzynarodowych standardów, takich jak zalecenia WHO, wyraźnie strefa nadwagi, a nie niedowagi. Osoby w tej grupie mają zwiększone ryzyko chorób metabolicznych, ale zbyt niska masa ciała nie jest tu problemem. Zakres 18,5-24,9 obejmuje wartości uznawane za prawidłowe – człowiek z takim BMI z reguły nie jest narażony ani na powikłania związane z niedożywieniem, ani nadwagą, więc wskazanie tej grupy jako niedowagi jest nieporozumieniem. Z kolei wartość powyżej 30 to już otyłość, a więc sytuacja w ogóle odwrotna do niedowagi; tutaj zagrożeniem są zupełnie inne choroby, np. insulinooporność, cukrzyca typu 2 czy choroby serca. Częstym błędem jest mylenie tych zakresów ze względu na brak praktycznego wykorzystania tej klasyfikacji w życiu codziennym. Niestety, wiele osób pamięta ogólne pojęcia, ale nie kojarzy konkretnych liczb z odpowiednimi stanami klinicznymi. Moim zdaniem, warto wyćwiczyć umiejętność szybkiego przypisywania zakresów BMI do konkretnych kategorii – to przydaje się zarówno w pracy, jak i w życiu prywatnym, kiedy trzeba ocenić zagrożenie niedożywieniem lub otyłością. Podsumowując, tylko wartość poniżej 18,5 kwalifikuje się jako niedowaga według powszechnie przyjętych standardów, a pozostałe odpowiedzi odnoszą się do nadwagi, normy lub otyłości, co może prowadzić do nieprawidłowej oceny i błędnych wniosków zdrowotnych.