Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W codziennej praktyce można się spotkać z przekonaniem, że długotrwałe leżenie osoby starszej wiąże się głównie z ryzykiem rozwoju rozedmy płuc, zapalenia stawów czy zwyrodnień stawów. Jednak te założenia nie do końca odpowiadają rzeczywistości klinicznej. Rozedma płuc jest chorobą przewlekłą, związaną z długotrwałym działaniem czynników drażniących, zwłaszcza dymu tytoniowego, i raczej nie jest efektem samego unieruchomienia w łóżku – tutaj mechanizmy są zupełnie inne. Z kolei zarówno zapalenie stawów, jak i ich zwyrodnienia, choć są częste u osób w podeszłym wieku i mogą wystąpić w wyniku długiego braku ruchu, nie są najistotniejszym zagrożeniem tuż po złamaniu szyjki kości udowej. Te stany rozwijają się latami, a nie w ciągu tygodni czy miesięcy od urazu, i nie są bezpośrednim powodem ścisłej profilaktyki prowadzonej przez opiekuna i rodzinę na tym etapie opieki. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich powikłań unieruchomienia wyłącznie z układem ruchu, podczas gdy najgroźniejsze są te związane z układem oddechowym. Fachowe wytyczne, jak chociażby te opracowane przez Polskie Towarzystwo Gerontologiczne czy WHO, kładą ogromny nacisk na profilaktykę zapalenia płuc, ponieważ to właśnie ono stanowi częstą i poważną przyczynę śmiertelności u osób długotrwale leżących. Moim zdaniem, warto skupiać się na tym, co faktycznie zagraża pacjentowi w pierwszych tygodniach po złamaniu, czyli na monitorowaniu funkcji oddechowych i regularnych działaniach prewencyjnych właśnie w kierunku zapalenia płuc.