Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

W codziennej praktyce spotykam się z tym, że osoby pracujące z pacjentami z afazją ruchową często mylą role terapeuty zajęciowego, rehabilitanta czy pielęgniarki z zadaniami logopedy. Terapeuta zajęciowy faktycznie pomaga w usprawnianiu codziennych czynności, ale jego głównym celem jest zwiększenie samodzielności w czynnościach dnia codziennego, takich jak ubieranie się czy jedzenie. Rehabilitant skupia się z kolei na funkcjach ruchowych – poprawie siły mięśniowej, koordynacji czy równowagi. Oczywiście, te działania są bardzo ważne w pracy z osobą po udarze mózgu czy innym urazie neurologicznym, ale nie są bezpośrednio związane z usprawnianiem mowy. Pielęgniarka natomiast odgrywa ogromną rolę w monitorowaniu stanu zdrowia, podawaniu leków czy dbaniu o ogólny komfort pacjenta, lecz nie ma kompetencji do prowadzenia specjalistycznej terapii mowy. Bardzo często przyczyną błędnego wyboru jest utożsamianie pojęcia „rehabilitacja” z każdą formą usprawniania pacjenta, także w sferze komunikacji – a tymczasem w przypadku afazji kluczowa jest właśnie terapia logopedyczna. Warto pamiętać, że standardy pracy z osobami z zaburzeniami mowy jednoznacznie wskazują logopedę jako eksperta w zakresie diagnozy i terapii afazji. Ignorowanie tej specjalizacji może prowadzić do sytuacji, w której pacjent nie otrzyma w pełni skutecznej pomocy, co niestety często obserwuję w praktyce klinicznej. Współpraca wszystkich wymienionych specjalistów jest ważna, ale tylko logopeda posiada właściwe kompetencje do prowadzenia terapii usprawniającej mowę.