Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Gdy analizuje się opisane objawy, łatwo wpaść w pułapkę kojarzenia ich z innymi zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza gdy nie ma się dużego doświadczenia praktycznego. Przykładowo, zaburzenia typu borderline charakteryzują się niestabilnością emocjonalną, impulsywnością, problemami z tożsamością i relacjami interpersonalnymi, ale nie lękiem o zdrowie fizyczne czy obsesyjną troską o choroby. Bardzo często osoby z borderline przeżywają intensywne emocje i mają skłonności autodestrukcyjne, co jednak nie jest tożsame z nieustanną obawą o własne zdrowie somatyczne. Natomiast zaburzenia histrioniczne polegają raczej na przesadnym poszukiwaniu uwagi, teatralności, dramatyczności w zachowaniu i wyrażaniu emocji – tutaj głównym motywem nie jest lęk przed chorobą, tylko potrzeba bycia w centrum zainteresowania. Afektywne zaburzenia dwubiegunowe (czyli ChAD) to zupełnie inna kategoria – polegają na naprzemiennych epizodach depresji i manii, a nie na przewlekłym przeżywaniu lęku o zdrowie czy przekonaniu o nieuleczalnej chorobie bez realnych podstaw. Typowym błędem jest wrzucanie wszystkich objawów psychicznych do jednego worka lub sugerowanie się pojedynczym objawem (np. lękiem), zamiast patrzeć na pełen obraz kliniczny. W praktyce bardzo istotne jest opieranie się na kryteriach diagnostycznych, np. zawartych w ICD-10 lub DSM-5, które wyraźnie rozdzielają te zaburzenia według kluczowych objawów i zachowań. Osobiście uważam, że znajomość różnic pozwala nie tylko lepiej pomagać konkretnym osobom, ale realnie unikać błędów w pracy zawodowej – zwłaszcza gdy pracuje się w środowisku medycznym albo opiekuńczym, gdzie szybka i trafna diagnoza jest kluczowa. Warto więc zawsze dopytywać o szczegóły i nie bazować na ogólnikach czy własnych intuicjach, bo prowadzi to do zbyt pochopnych i najczęściej błędnych wniosków.