Odpowiedź wskazująca na zaburzenia hipochondryczne jest prawidłowa, ponieważ opisane objawy koncentrują się na intensywnym lęku o zdrowie, który nie jest adekwatny do rzeczywistego stanu fizycznego. Hipochondria, według DSM-5, to stan, w którym osoba jest nadmiernie zaniepokojona możliwością posiadania poważnej choroby. Pacjenci często interpretują normalne odczucia fizyczne jako oznaki poważnej patologii, co prowadzi do chronicznego stresu i niepokoju. Przykładem może być osoba, która odczuwa ból głowy i zaczyna obawiać się, że ma nowotwór mózgu, mimo że objaw mógł wynikać z napięcia lub zmęczenia. W kontekście terapii, ważne jest stosowanie podejścia psychoterapeutycznego, jak terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga pacjentom przekształcać niezdrowe myśli i zachowania oraz uczy ich zarządzania stresem. Takie podejście jest zgodne z najlepszymi praktykami w zakresie leczenia zaburzeń zdrowia psychicznego.
Wybór odpowiedzi dotyczących zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, histrionicznych czy borderline jest błędny, ponieważ te schorzenia mają inną naturę i objawiają się odmiennymi symptomami. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe charakteryzują się naprzemiennymi epizodami manii i depresji, a ich podstawową cechą są zmiany nastroju, które nie są związane z lękiem o zdrowie. Z kolei zaburzenia histrioniczne charakteryzują się potrzebą bycia w centrum uwagi, przesadnymi emocjami i zachowaniami, które są bardziej mediowane przez interakcje społeczne niż poprzez lęk przed chorobami. Zaburzenia borderline z kolei są związane z niestabilnością emocjonalną, problemami w relacjach interpersonalnych, oraz intensywnymi reakcjami emocjonalnymi, ale niekoniecznie wiążą się z obsesyjnym lękiem o zdrowie. W każdym z tych przypadków, błędne rozumienie symptomów może prowadzić do nieadekwatnych diagnoz i niewłaściwego leczenia. Kluczowym błędem jest mylenie objawów psychicznych, takich jak lęki i zmiany nastroju, z somatycznymi potrzebami pacjentów. Właściwe zrozumienie i diagnoza są niezbędne do zastosowania odpowiednich metod terapeutycznych, co jest zgodne z zasadami etyki zawodowej i najlepszymi praktykami w psychologii klinicznej.