Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
Tworząc program opieki dla niezdolnego do samodzielnego poruszania się pacjenta leżącego, zmiana jego pozycji powinna być planowana co
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Zmiana pozycji ciała co 2 godziny jest kluczowym elementem opieki nad niesamodzielnym, leżącym pacjentem. Regularna zmiana pozycji pomaga zminimalizować ryzyko powstawania odleżyn, które są poważnym zagrożeniem dla zdrowia osób unieruchomionych. Zgodnie z wytycznymi dotyczącymi zapobiegania odleżynom, takie jak standardy opracowane przez National Pressure Injury Advisory Panel (NPIAP), zaleca się, aby pacjenci leżący byli przestawiani co 2 godziny, aby zapewnić odpowiedni przepływ krwi oraz zmniejszyć ucisk na określone obszary ciała. Przykładowo, pacjent leżący na plecach powinien być obracany na bok, co pozwala na odciążenie okolic kości krzyżowej oraz pięt. Dodatkowo, wprowadzenie różnych pozycji, takich jak pozycja półleżąca czy podparcie na poduszkach, może zwiększyć komfort pacjenta oraz wspierać jego aktywność fizyczną, co jest istotne dla zachowania sprawności. Regularne przestawianie pacjentów nie tylko poprawia ich stan zdrowia, ale także przyczynia się do ich lepszego samopoczucia.
Planowanie zmiany pozycji ciała co 4, 6 lub 8 godzin jest niewłaściwe w kontekście opieki nad leżącymi pacjentami. Przede wszystkim, takie podejście nie uwzględnia faktu, że długotrwałe pozostawanie w jednej pozycji znacząco zwiększa ryzyko odleżyn, które mogą prowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, w tym infekcji i dłuższego czasu hospitalizacji. Odleżyny są wynikiem ucisku na skórę i tkanki podskórne, co prowadzi do niedokrwienia. Odpowiednie zmiany pozycji powinny być odpowiedzią na te zagrożenia. Wiele osób przyjmuje mylną tezę, że większe odstępy czasu między zmianami pozycji są wystarczające, co nie jest zgodne z aktualnymi standardami opieki. Badania potwierdzają, że zmiana pozycji co 2 godziny znacznie redukuje ryzyko powstawania odleżyn. Ponadto, zalecenia dotyczące opieki geriatrycznej podkreślają znaczenie aktywnego uczestnictwa personelu w monitorowaniu stanu pacjenta i dostosowywaniu opieki do jego indywidualnych potrzeb. Ignorując te fundamenty, można prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych dla pacjentów, co jest nie do zaakceptowania w praktyce opiekuńczej.