Kwalifikacja: SPO.03 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie podopiecznej
Podczas wykonywania resuscytacji u osoby dorosłej, stosunek liczby uciśnięć klatki piersiowej do liczby oddechów powinien wynosić
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź 30:2 jest zgodna z aktualnymi wytycznymi w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej (RKO) u dorosłych, które są określone przez American Heart Association (AHA) oraz European Resuscitation Council (ERC). Stosunek 30 ucisków klatki piersiowej do 2 oddechów ratunkowych jest optymalny dla efektywnego przywracania krążenia i tlenowania, co jest kluczowe w przypadku zatrzymania akcji serca. Uciśnięcia klatki piersiowej powinny być wykonywane z częstotliwością 100-120 na minutę, a ich głębokość powinna wynosić co najmniej 5 centymetrów, aby skutecznie sprężać serce. Przykładem zastosowania tej techniki jest sytuacja, kiedy świadek zdarzenia przystępuje do RKO w publicznych miejscach, takich jak centra handlowe, gdzie szybka reakcja może znacząco zwiększyć szanse na przeżycie poszkodowanego. Ponadto, przypominając o cyklu 30:2, ważne jest, aby podczas udzielania oddechów ratunkowych unikać przerwy w uciśnięciach, co mogłoby zmniejszyć efektywność RKO. Przestrzeganie tych zasad w praktyce jest kluczowe dla skuteczności działań ratunkowych.
Stosowanie niewłaściwych proporcji uciśnięć do oddechów, takich jak 20:5, 30:5 czy 20:2, może prowadzić do nieefektywnej resuscytacji, co ma poważne konsekwencje dla pacjenta. W przypadku 20 ucisków klatki piersiowej do 5 oddechów, zbyt długa przerwa w uciskach klatki piersiowej może doprowadzić do obniżenia ciśnienia krwi i niedotlenienia narządów. Proporcje te nie są zgodne z wytycznymi AHA i ERC, które jednoznacznie zalecają stosunek 30:2 jako najbardziej efektywny dla dorosłych. Również opcja 30:5 jest niewłaściwa, ponieważ zwiększenie liczby oddechów do 5 obniża tempo uciśnięć, które jest kluczowe dla pomocy w przywracaniu krążenia. Warto zauważyć, że każdy dodatkowy oddech przedłuża czas bez uciśnięć, co może prowadzić do śmierci komórek w mózgu w wyniku niedotlenienia. Ostatnia opcja, 20:2, również nie jest zgodna z najlepszymi praktykami, ponieważ redukcja liczby uciśnięć do 20 skutkuje jeszcze większym ryzykiem braku skuteczności resuscytacji. Błędy te mogą wynikać z błędnego przekonania, że większa liczba oddechów ratunkowych jest korzystna, co jest nieprawdą. Prawidłowe zrozumienie i stosowanie wytycznych RKO jest kluczowe dla zwiększenia szans na przeżycie w nagłych przypadkach.