Biblioterapia i muzykoterapia to doskonałe formy zajęć terapeutycznych, które mogą przynieść znaczące korzyści dla podopiecznej, emerytowanej bibliotekarki. Biblioterapia wykorzystuje literaturę jako narzędzie do samopoznania, rozwijania empatii oraz radzenia sobie z emocjami. Dla osoby, która była związana z kulturą i sztuką, literatura może pełnić rolę terapeutyczną, umożliwiając eksplorację własnych uczuć poprzez czytanie i dyskusję o książkach. Muzykoterapia z kolei, poprzez zastosowanie muzyki, pomaga w redukcji stresu, poprawie nastroju oraz stymulacji funkcji poznawczych. W przypadku podopiecznej, która przed chorobą brała udział w amatorskim zespole ludowym, powrót do muzyki może być szczególnie motywujący i radosny. Zastosowanie tych form terapii jest zgodne z najlepszymi praktykami w dziedzinie geriatrii, gdzie integracja działań artystycznych ma na celu poprawę jakości życia i wspieranie aktywności społecznej osób starszych.
Wybór hipoterapii i muzykoterapii jako formy terapeutycznej dla omawianej podopiecznej jest nietrafiony z kilku powodów. Hipoterapia, czyli terapia z wykorzystaniem koni, jest formą rehabilitacji, która skupia się głównie na fizycznym aspekcie, wspierając rozwój motoryczny i równowagę, co może nie być adekwatne w przypadku osoby, która przeszła zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Dla podopiecznej, która zmaga się z ograniczeniami ruchowymi, hipoterapia może być zbyt wymagająca lub wręcz niemożliwa do zrealizowania. Muzykoterapia, choć ma swoje zalety, w połączeniu z hipoterapią nie tworzy zrównoważonego programu terapeutycznego, gdyż brakuje tu elementu literackiego, który mógłby angażować emocjonalnie i intelektualnie uczestniczkę. Z kolei w odpowiedziach dotyczących biblioterapii i choreoterapii, biblioterapia byłąby najlepszym wyborem, ponieważ łączy pasję do książek z terapią, co jest istotne dla osoby z takimi zainteresowaniami. Choreoterapia, która opiera się na ruchu i tańcu, może być również nieodpowiednia, biorąc pod uwagę aktualne ograniczenia fizyczne podopiecznej. Kluczowym błędem jest więc brak dostosowania terapii do indywidualnych potrzeb i możliwości podopiecznego, co jest fundamentalnym założeniem w pracy z osobami starszymi. W kontekście rehabilitacji i terapii osób po zabiegach ortopedycznych, istotne jest, aby programy terapeutyczne były zindywidualizowane i oparte na preferencjach oraz możliwościach klientów, co zapewni im większą efektywność i satysfakcję z uczestnictwa w zajęciach.