Kwalifikacja: SPO.04 - Świadczenie usług opiekuńczych i wspomagających rozwój dziecka
Zawód: Opiekunka dziecięca
Dziecko, które straciło wzrok po piątym roku życia i pamięta obrazy wzrokowe, to osoba
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Dziecko, które straciło wzrok po piątym roku życia i nadal pamięta obrazy wzrokowe, klasyfikowane jest jako ociemniałe. Termin ten odnosi się do osób, które utraciły wzrok po okresie, w którym miały możliwość widzenia i zapamiętywania obrazów. W związku z tym, ociemniałe dzieci mogą mieć różne umiejętności radzenia sobie w świecie, a ich wspomnienia wzrokowe mogą być pomocne w orientacji w przestrzeni. W praktyce, wsparcie ociemniałych dzieci powinno opierać się na rozwijaniu umiejętności korzystania z pozostałych zmysłów oraz metod adaptacyjnych, jak np. korzystanie z technik dotykowych i słuchowych. Warto także podkreślić znaczenie rehabilitacji i wczesnej interwencji w pracy z takimi dziećmi, aby mogły jak najlepiej przystosować się do nowej sytuacji. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia, należy stosować indywidualne podejście, aby maksymalizować potencjał rozwojowy każdego dziecka, uwzględniając jego unikalne doświadczenia i zdolności.
Wybór innych odpowiedzi, takich jak słabowidząca, niewidoma czy niedowidząca, opiera się na niepełnym zrozumieniu terminologii związanej z różnymi rodzajami wad wzroku. Słabowidząca osoba to ta, która ma ograniczenia w widzeniu, ale może odczuwać światło lub dostrzegać kontury, co jest różne od definicji ociemniałego dziecka, które miało wcześniejsze doświadczenia wzrokowe. Niewidoma osoba to termin używany dla tych, którzy nie mają zdolności widzenia, co w praktyce oznacza, że osoba ta nie miała możliwości postrzegania obrazów w sposób, który mógłby być później zapamiętany. Niedowidząca z kolei odnosi się do osób, które mają ograniczone widzenie, ale nie są całkowicie pozbawione zdolności widzenia. Te różnice w terminologii są istotne, ponieważ wpływają na sposób wsparcia i rehabilitacji osób z różnymi rodzajami wad wzroku. Termin ociemniała jest kluczowy, gdyż podkreśla specyfikę sytuacji, w której osoba po utracie wzroku nadal posiada wspomnienia wzrokowe, co może wpływać na jej adaptację oraz sposoby nauki i poznawania otaczającego świata. Ignorując te różnice, możemy wprowadzać w błąd oraz nieprawidłowo kierować pomoc i wsparcie, co jest niezgodne z najlepszymi praktykami w obszarze rehabilitacji i wsparcia osób z niepełnosprawnością wzrokową.