Dziecko zaczyna przejawiać szczególny upór i niezależność oraz może być niecierpliwe, drażliwe, łatwo wybuchać złością i buntować się.
Podany zespół zachowań dziecka uznawany za etap jego rozwoju na ogół pojawia się u prawidłowo rozwijającego się dziecka
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Poprawna odpowiedź to pod koniec II półrocza 2. roku życia, co jest zgodne z etapami rozwoju dzieci określonymi w literaturze psychologicznej. W tym okresie dzieci zaczynają intensyfikować swoje zachowania związane z niezależnością oraz próbują wyrażać swoje potrzeby i pragnienia w bardziej zdecydowany sposób. To naturalny etap rozwoju, związany z rozwojem tożsamości oraz umiejętności społecznych. Przykładem może być sytuacja, gdy dziecko odmawia jedzenia czegoś, co mu proponujemy, lub stara się wykonać czynności samodzielnie, mimo że nie zawsze mu to wychodzi. Psycholodzy zalecają, aby rodzice w tym okresie byli cierpliwi i wspierali dzieci w odkrywaniu własnych granic, co pozwala na rozwój ich pewności siebie oraz umiejętności rozwiązywania konfliktów. Wspieranie samodzielności dzieci jest zgodne z dobrymi praktykami wychowawczymi, które podkreślają znaczenie niezależności w rozwoju dziecka.
Odpowiedzi pod koniec I półrocza 2. roku życia oraz pod koniec I półrocza i II półrocza 1. roku życia są błędne, ponieważ nie uwzględniają specyfiki rozwoju emocjonalnego i społecznego dzieci w tym okresie. Wczesne etapy życia, szczególnie w pierwszym roku, są zdominowane przez inne aspekty rozwoju, takie jak nawiązywanie relacji z opiekunami oraz odkrywanie podstawowych umiejętności motorycznych. Dzieci w tym czasie są bardziej skoncentrowane na podstawowych potrzebach, jak jedzenie, spanie i bezpieczeństwo, a nie na wyrażaniu niezależności czy oporze. Pojawienie się buntu i frustracji, które są charakterystyczne dla II półrocza 2. roku życia, wiąże się z rozwojem umiejętności komunikacyjnych oraz lepszym zrozumieniem siebie i otoczenia. Odpowiedzi wskazujące wcześniejsze okresy mogą wynikać z błędnego postrzegania rozwoju dziecka oraz niedostatecznej znajomości teorii rozwoju psychospołecznego, takich jak teoria Eriksona czy Piageta. Te kluczowe teorie podkreślają znaczenie etapów rozwoju, które są związane z różnymi wyzwaniami i umiejętnościami, które dzieci muszą opanować, zanim przejdą do bardziej złożonych zadań, takich jak asertywność i niezależność.