Kwalifikacja: SPO.04 - Świadczenie usług opiekuńczych i wspomagających rozwój dziecka
Zawód: Opiekunka dziecięca
Której metody terapii dzieci z niepełnosprawnością intelektualną dotyczy opis?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Metoda Weroniki Sherborne, która zdobyła uznanie w pracy z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną, koncentruje się na rozwijaniu świadomości ciała i interakcji społecznych poprzez ruch. Dzieci uczą się pewności siebie oraz bezpieczeństwa w relacjach z innymi poprzez różnorodne ćwiczenia, które angażują zarówno ich ciało, jak i umysł. Metoda ta jest szczególnie skuteczna w pracy z dziećmi, które mogą mieć trudności z wyrażaniem swoich emocji lub nawiązywaniem relacji. Na przykład, w praktyce terapeutycznej, można zastosować ćwiczenia polegające na wspólnym przemieszczaniu się, co pozwala dzieciom na lepsze zrozumienie przestrzeni i uczenie się nawiązywania kontaktu z rówieśnikami. Dodatkowo, w kontekście standardów terapeutycznych, metoda Sherborne wpisuje się w podejście oparte na integracji sensorycznej, co sprzyja wszechstronnemu rozwojowi dziecka. W szkole, taka metoda może być wykorzystywana w zajęciach grupowych, co wspiera zarówno indywidualny rozwój, jak i umiejętności społeczne, kluczowe dla dzieci w tym wieku.
Metody N. C. Kepharta, Glenna Domana oraz Dennisona, choć również stosowane w pracy z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną, różnią się podstawowymi założeniami i podejściem. Metoda Kepharta koncentruje się głównie na rozwoju umiejętności motorycznych oraz integracji sensorycznej, co w pewnym sensie może być pomocne, jednak nie odnosi się tak bezpośrednio do aspektów relacyjnych, jak czyni to metoda Sherborne. Z kolei podejście Glenna Domana polega na intensywnej stymulacji intelektualnej, co może w niektórych przypadkach prowadzić do nadmiernego obciążenia dzieci, zamiast wspierać ich naturalny rozwój w kontekście społecznym i emocjonalnym. Metoda Dennisona, znana z pracy z programem ruchowym, również ma swoje zalety, ale jej nacisk na rozwój umiejętności ruchowych może nie odpowiadać na potrzeby dzieci w zakresie interakcji społecznych i odnalezienia się w grupie, co jest kluczowe w okresie wczesnego dzieciństwa. Błędem myślowym przy wyborze niepoprawnej odpowiedzi może być przekonanie, że rozwój fizyczny sam w sobie wystarczy do zaspokojenia potrzeb dzieci z niepełnosprawnościami, podczas gdy ich rozwój emocjonalny i społeczny wymaga równie dużej uwagi i odpowiednich metod, takich jak metoda Sherborne.