Kwalifikacja: SPO.04 - Świadczenie usług opiekuńczych i wspomagających rozwój dziecka
Zawód: Opiekunka dziecięca
W celu kształtowania prawidłowego odbioru, analizy i przetwarzania bodźców zmysłowych u dzieci z zaburzeniami rozwojowymi, należy w pracy z nimi stosować metodę
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Metoda integracji sensorycznej jest kluczowym narzędziem w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwojowymi, ponieważ skupia się na kształtowaniu zdolności do przetwarzania bodźców zmysłowych. Jest to podejście stworzone przez A. Jean Ayres, które ma na celu poprawę przetwarzania sensorycznego poprzez dostarczanie odpowiednio zorganizowanych doświadczeń sensorycznych. W praktyce, integracja sensoryczna obejmuje różnorodne aktywności, takie jak zabawy z materiałami o różnych teksturach, ćwiczenia równoważne oraz zadania wymagające koordynacji wzrokowo-ruchowej. Dzięki tym interwencjom dzieci uczą się lepiej reagować na bodźce z otoczenia, co wpływa na ich rozwój społeczny i emocjonalny. Przykłady zastosowania tej metody obejmują zajęcia w grupach, gdzie dzieci wspólnie wykonują ćwiczenia, co nie tylko wspiera integrację sensoryczną, ale także umożliwia rozwój umiejętności społecznych. Warto podkreślić, że zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia i najlepszymi praktykami terapeutycznymi, integracja sensoryczna powinna być stosowana w sposób indywidualny, dostosowany do potrzeb i możliwości każdego dziecka.
Podejścia takie jak gimnastyka mózgu, ruch rozwijający Weroniki Sherborne czy gimnastyka twórcza Rudolfa Labana, mimo że mają swoje miejsce w pracy z dziećmi, nie są odpowiednie do kształtowania prawidłowego odbioru, analizy i przetwarzania bodźców zmysłowych. Gimnastyka mózgu koncentruje się głównie na aktywności fizycznej i umysłowej, która ma na celu poprawę koncentracji oraz pamięci, ale nie dotyka bezpośrednio aspektu przetwarzania sensorycznego. Ruch rozwijający Weroniki Sherborne jest metodą, która promuje rozwój ruchowy i społeczny poprzez wspólne zabawy, jednak nie skupia się na konkretnym przetwarzaniu bodźców sensorycznych. Gimnastyka twórcza Rudolfa Labana z kolei stawia nacisk na ekspresję ruchową i twórczość, co jest wartościowe, ale nie ma na celu kształtowania odpowiednich reakcji na zmysłowe bodźce. Często błędne przekonanie, że różnorodne formy aktywności fizycznej mogą zastąpić specjalistyczne podejścia do integracji sensorycznej, prowadzi do pomijania kluczowych elementów w terapii dzieci z zaburzeniami rozwojowymi. Dlatego istotne jest, aby w pracy z tymi dziećmi korzystać z dobrze udokumentowanych metod, które odpowiadają ich specyficznym potrzebom sensorycznym.