Kwalifikacja: SPO.04 - Świadczenie usług opiekuńczych i wspomagających rozwój dziecka
Zawód: Opiekunka dziecięca
Zachowanie dziecka z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej - ADHD, charakteryzuje się występowaniem trzech grup objawów: trudnościami w skupieniu uwagi,
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź "nadmierną ruchliwością, impulsywnością" jest poprawna, ponieważ zgodnie z definicją ADHD, które jest zaburzeniem neurodevelopmentalnym, objawy tego schorzenia można podzielić na trzy główne grupy: trudności w koncentracji uwagi, nadmierną ruchliwość oraz impulsywność. Dzieci z ADHD często mają problem z długotrwałym skupieniem się na zadaniach, co może manifestować się w postaci przerywania pracy, łatwego rozpraszania się czy zapominania o obowiązkach. Nadmierna ruchliwość objawia się jako nieustanne poruszanie się, trudności w siedzeniu w jednym miejscu oraz częste zmiany aktywności. Impulsywność natomiast wiąże się z podejmowaniem działań bez przemyślenia ich konsekwencji, co może prowadzić do ryzykownych sytuacji. W praktyce, nauczyciele i terapeuci często wykorzystują techniki zarządzania zachowaniem takie jak systemy nagród i rutyny, aby pomóc dzieciom z ADHD w radzeniu sobie z tymi objawami. Kluczowe jest również tworzenie środowiska, które minimalizuje rozpraszacze i wspiera koncentrację. Warto zaznaczyć, że interwencje powinny być dostosowane indywidualnie, co jest zgodne z zaleceniami American Academy of Pediatrics.
Wybór opcji związanej z "występowaniem stereotypii" lub "występowaniem tików" jest mylny i nie odzwierciedla istoty objawów charakterystycznych dla ADHD. Stereotypie, które mogą być związane z innymi zaburzeniami, takimi jak autyzm, nie są typowe dla ADHD. W kontekście ADHD, dawkowanie nadmiernej ruchliwości i impulsywności leży w centrum objawów, podczas gdy stereotypowe ruchy czy tikowe zachowania nie są kluczowymi wskaźnikami tego zaburzenia. Ponadto, kołysanie się, które pojawia się w jednej z opcji, może być objawem związanym z innymi stanami, takimi jak nerwowość czy reakcje na stres, ale nie jest to typowe dla ADHD. W praktyce, przy diagnozowaniu ADHD, kluczowym elementem jest wyłapanie symptomów z trzech głównych kategorii. Ignorowanie tych zasad i skupienie na nietypowych objawach, jak stereotypie czy tiki, prowadzi do błędnej diagnozy i nieodpowiednich interwencji. Takie nieporozumienia mogą skutkować niewłaściwym wsparciem, które nie pomoże dziecku w efektywnym radzeniu sobie z trudnościami. Właściwe rozpoznanie ogranicza nieporozumienia i pozwala na skuteczniejsze wdrażanie terapeutycznych oraz edukacyjnych strategii.