Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Analizując dostępne możliwości, łatwo zauważyć, że nie każda z nich odpowiada faktycznym potrzebom osoby w starszym wieku, która czuje się osamotniona i chce rozwijać swoje zainteresowania intelektualne. Pobyt w domu pomocy społecznej to rozwiązanie skierowane głównie do osób niesamodzielnych, wymagających całodobowej opieki. Z mojego punktu widzenia, umieszczenie aktywnej seniorki w takiej placówce byłoby nie tylko przedwczesne, ale wręcz mogłoby wpłynąć negatywnie na jej samopoczucie i poczucie autonomii. To miejsce raczej nie sprzyja rozwojowi pasji literackich czy nawiązywaniu nowych znajomości na płaszczyźnie intelektualnej. Z kolei warsztaty terapii zajęciowej są dedykowane osobom z niepełnosprawnością – mają one na celu rehabilitację społeczną i zawodową, co nie do końca odpowiada oczekiwaniom osoby zdrowej, chcącej się kształcić, a nie tylko rehabilitować. Środowiskowy dom samopomocy również koncentruje się na wsparciu osób z zaburzeniami psychicznymi lub niepełnosprawnością, a niekoniecznie na rozwoju osobistym w zakresie wiedzy czy literatury. Częsty błąd myślowy to utożsamianie wszystkich instytucji wsparcia z miejscami rozwoju – tymczasem każda ma swoją specyficzną funkcję. W praktyce branżowej podkreśla się, że należy dobierać formy wsparcia zgodnie z realnymi potrzebami i predyspozycjami osoby starszej. Szukanie instytucjonalnych rozwiązań na siłę przynosi często odwrotny efekt: pogłębia poczucie izolacji i pozbawia sprawczości. Dobrą praktyką jest aktywizowanie seniorów poprzez uczestnictwo w społecznościach edukacyjnych takich jak uniwersytety trzeciego wieku, które nie tylko uczą, ale też umożliwiają budowanie relacji na odpowiednim poziomie. Właśnie takie podejście zalecają specjaliści od gerontologii i pracy socjalnej.