Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Zaburzenia ruchowe, które pojawiają się po udarze mózgu, bywają mylone z innymi problemami neurologicznymi, stąd łatwo tu o nieporozumienie. Afazja to utrata zdolności porozumiewania się – zarówno mówienia, jak i rozumienia mowy. Spotykana jest często po udarze, ale dotyczy głównie funkcji językowych, a nie precyzyjnych ruchów. Wielu osobom brakuje jeszcze rozróżnienia między afazją a apraksją, bo obie mogą się pojawiać po uszkodzeniu mózgu, ale skutki i metody terapii są zupełnie różne. Splątanie natomiast, to stan zaburzonej świadomości, w którym pacjent jest zdezorientowany, nie rozumie, gdzie się znajduje i może mieć trudności z koncentracją – nie jest to jednak problem z ruchem, tylko z orientacją i świadomością. Często spotyka się splątanie u osób starszych w przebiegu infekcji czy po operacjach, ale nie jest to ściśle powiązane z udarem i nie zaburza możliwości wykonywania konkretnych, precyzyjnych ruchów. Jeśli chodzi o demencję, to mamy tu do czynienia z przewlekłym, postępującym otępieniem, w którym dochodzi do osłabienia pamięci, funkcji poznawczych i orientacji. Owszem, demencja może prowadzić do ogólnego pogorszenia funkcjonowania, ale na początku nie powoduje specyficznych trudności w wykonywaniu precyzyjnych czynności. Często spotykam się z błędnym przekonaniem, że każda nieporadność to już demencja lub splątanie, ale to uproszczenie. W praktyce dobre rozpoznanie tych objawów jest kluczowe, bo źle dobrana rehabilitacja lub terapia może wydłużyć powrót do sprawności. W neurologii bardzo ważna jest precyzja: gdy mamy problem konkretnie z planowaniem i realizacją ruchów przy zachowanej sile mięśni, wskazuje to właśnie na apraksję, a nie wymienione wyżej zaburzenia. Dobre praktyki mówią, by dokładnie różnicować objawy, bo od tego zależy skuteczność leczenia i szansa pacjenta na samodzielność w codziennych czynnościach.