Jeżeli 70-letni podopieczny z chorobą zwyrodnieniową stawów coraz częściej prosi opiekunkę o kupno tabletek przeciwbólowych i od pewnego czasu przestał sam wychodzić na spacery, a dzień spędza głównie przed telewizorem, to planując pracę z nim, opiekunka powinna zwrócić szczególną uwagę na ograniczenia tego podopiecznego związane
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Odpowiedź, która wskazuje na ból przy poruszaniu się jako kluczowy czynnik ograniczający aktywność fizyczną podopiecznego, jest prawidłowa. Ból stawów, będący typowym objawem choroby zwyrodnieniowej, może znacznie wpływać na zdolność do wykonywania codziennych czynności, w tym spacerów. Dla opiekunki istotne jest, aby zrozumieć, że ból może prowadzić do unikania ruchu oraz ograniczenia aktywności fizycznej, co z kolei może pogłębiać problemy zdrowotne, takie jak osłabienie mięśni, problemy z równowagą czy depresję. W praktyce opiekunka powinna rozważyć wprowadzenie programów ćwiczeń dostosowanych do możliwości podopiecznego, które nie będą powodowały dyskomfortu, a jednocześnie będą wspierały jego mobilność. Na przykład, ćwiczenia w wodzie mogą być korzystne, ponieważ redukują obciążenie stawów. Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, regularna aktywność fizyczna jest niezbędna dla zachowania zdrowia osób starszych, dlatego kluczowe jest zidentyfikowanie i zminimalizowanie bólu, aby móc wprowadzać ruch do codzienności podopiecznego.
Analizując pozostałe odpowiedzi, można zauważyć, że nie uwzględniają one kluczowego czynniku wpływającego na ograniczenia podopiecznego, jakim jest ból. Odpowiedzi związane z podeszłym wiekiem, upodobaniem do siedzącego trybu życia czy niechęcią do aktywności mogą być mylące, ponieważ sugerują one, że ograniczenia wynikają głównie z wieku lub wyborów życiowych. Jednak podeszły wiek sam w sobie nie musi prowadzić do braku aktywności, jeśli nie jest połączony z problemami zdrowotnymi. Z kolei upodobanie do siedzącego trybu życia często jest konsekwencją bólu i dyskomfortu, co powoduje, że osoba unika ruchu, a nie wynika z braku chęci do aktywności. Niechęć do aktywności również może być symptomem strachu przed bólem, a nie faktycznym brakiem motywacji. W praktyce, nieodpowiednie podejście do diagnozy ograniczeń podopiecznego mogłoby prowadzić do niewłaściwego planowania działań rehabilitacyjnych, co w konsekwencji doprowadziłoby do pogorszenia stanu zdrowia. Kluczowe jest zatem zrozumienie, że ból jest istotnym czynnikiem, który należy brać pod uwagę przy opracowywaniu strategii wsparcia dla osób starszych, aby mogły one prowadzić aktywne życie.