Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wybierając inną odpowiedź, można było się kierować dobrymi chęciami, ale w pracy opiekunki środowiskowej liczy się podejście aktywizujące, a nie bierne czy wyręczające. Spełnianie wszystkich życzeń podopiecznego z myślą o jego stanie emocjonalnym może wydawać się opiekuńcze, jednak prowadzi często do utraty samodzielności i poczucia sprawczości. To taki typowy błąd, że nadopiekuńczość jest mylona z odpowiednią opieką – tymczasem osoba pozbawiona możliwości decydowania o sobie zaczyna się wycofywać, a jej stan psychofizyczny potrafi się pogorszyć. Wyręczanie w czynnościach samoobsługowych, choć czasem wygodne i szybkie, z reguły hamuje rozwój umiejętności i przyzwyczaja podopiecznego do bierności. Wielu opiekunów popełnia ten błąd z dobrego serca, żeby „oszczędzić” kogoś przed wysiłkiem, ale niestety efektem ubocznym jest spadek aktywności i utrata rutyny, która jest kluczowa dla rehabilitacji i utrzymania nawyków. Planowanie maksymalnej ilości obowiązków domowych też nie jest rozwiązaniem, bo nadmierne obciążenie zamiast motywować, może zniechęcić, a nawet pogłębić stres czy frustrację. Dobra praktyka branżowa mówi jasno: wsparcie powinno być dostosowane do możliwości, stopniowe i zachęcające do samodzielności, a nie polegające na przejmowaniu wszystkich zadań czy zarzucaniu obowiązkami. Wiele podręczników i szkoleń uczula na te pułapki – opiekunka ma być przewodnikiem, nie wykonawcą wszystkich czynności za podopiecznego, ani też nie powinna podchodzić do niego jak do pracownika. Klucz to indywidualne podejście i wspieranie rozwoju, a nie ograniczanie niezależności.