Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

W pracy opiekunki środowiskowej przy osobie leżącej bardzo łatwo popełnić błąd, skupiając się na rzeczach drugorzędnych albo na czynnościach, które wcale nie należą do jej kompetencji. Często pojawia się myślenie, że najważniejsze jest przygotowanie posiłków, sprzątanie, czy nawet podejmowanie działań medycznych jak cewnikowanie czy podawanie leków. W praktyce jednak codzienność opiekunki to przede wszystkim profilaktyka powikłań związanych z długotrwałym leżeniem. Cewnikowanie i podawanie leków są zarezerwowane dla personelu medycznego – opiekunka środowiskowa nie powinna tego wykonywać, bo wymaga to specjalnych uprawnień i wiedzy, a nieodpowiedzialne działanie może skończyć się poważnymi komplikacjami dla pacjenta. Z kolei przygotowywanie posiłków, rozmowa, czytanie czy sprzątanie są ważne, ale nie stanowią sedna opieki przy osobie unieruchomionej. To są uzupełniające działania, które można zaplanować później, po zaspokojeniu podstawowych potrzeb zdrowotnych i higienicznych. Gimnastyka oddechowa sama w sobie nie wystarczy – bez częstej zmiany pozycji i higieny nie zapobiegniemy odleżynom czy infekcjom. Bardzo częstym błędem jest też mylenie pojęć: rehabilitacja to szeroki termin obejmujący różne działania usprawniające, natomiast podstawą w pierwszej kolejności są elementarne czynności pielęgnacyjne, zapewniające bezpieczeństwo i komfort. Standardy pracy, jak i zdrowy rozsądek wskazują, żeby najpierw zadbać o podstawowe potrzeby biologiczne: zapobieganie odleżynom, dbałość o drożność dróg oddechowych i higienę. Dopiero potem przychodzi czas na kwestie psychospołeczne czy gospodarcze. Z mojego punktu widzenia, największym błędem jest pominięcie tych najważniejszych, profilaktycznych działań na rzecz rzeczy, które można wykonać później lub wcale nie są zadaniami opiekunki środowiskowej.