Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Jakie działania powinien podejmować opiekun środowiskowy w trakcie opieki nad osobą z stwardnieniem rozsianym w fazie remisji choroby?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Mobilizacja podopiecznych ze stwardnieniem rozsianym (SM) w okresie remisji jest kluczowym elementem wspierania ich codziennego funkcjonowania. Osoby z SM, mimo występowania ograniczeń, mogą korzystać z terapii zajęciowej oraz programów rehabilitacyjnych, które koncentrują się na ich indywidualnych potrzebach. Opiekunka środowiskowa powinna zachęcać podopiecznego do wykonywania czynności życia codziennego, co przyczynia się do utrzymania sprawności fizycznej oraz psychicznej. Przykładowo, można wprowadzać krótkie sesje ćwiczeń w formie gier ruchowych lub aktywności, które są dostosowane do możliwości danej osoby. Zgodnie z wytycznymi Światowej Organizacji Zdrowia oraz krajowymi standardami opieki nad osobami z SM, mobilizacja i aktywność fizyczna są niezbędne do prewencji powikłań oraz pogorszenia stanu zdrowia. Ważne jest, aby opiekunka wspierała podopiecznego w pokonywaniu ograniczeń, a nie je potęgowała, co może prowadzić do obniżenia jakości życia oraz motywacji do działania.
Intensywne ćwiczenia mogą być niewłaściwe dla osób ze stwardnieniem rozsianym, zwłaszcza w przypadku, gdy oparte są na wymagających programach treningowych, które nie uwzględniają indywidualnych możliwości podopiecznego. Takie podejście może prowadzić do przetrenowania, co z kolei może wywołać objawy zaostrzenia choroby, takie jak zmęczenie czy ból. Wyręczanie podopiecznych w codziennych czynnościach to kolejna koncepcja, która jest nieefektywna, ponieważ może prowadzić do pogorszenia ich sprawności fizycznej oraz psychicznej. Ważne jest, aby osoby z SM miały możliwość samodzielnego działania w miarę swoich możliwości oraz otrzymywały wsparcie w pokonywaniu przeszkód. Doradzanie, aby opuszczały łóżko tylko w celu zaspokojenia potrzeb fizjologicznych, jest podejściem ograniczającym aktywność i motywację osoby. Takie myślenie może prowadzić do izolacji społecznej oraz obniżenia jakości życia. Wsparcie dla osób z SM powinno polegać na promowaniu aktywności, a nie jej ograniczaniu, co znajduje odzwierciedlenie w najlepszych praktykach opiekuńczych, które podkreślają znaczenie aktywnego udziału pacjenta w jego rehabilitacji i codziennym życiu.