Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Zdarza się, że przy ocenie stanu miejsca wkłucia dożylnego można pomylić objawy typowego zapalenia z innymi, mniej charakterystycznymi symptomami. Przykładowo, nadmierna potliwość czy podwyższenie temperatury ogólnoustrojowej sugerują raczej uogólnioną reakcję organizmu, czasem już w przebiegu zakażenia, a nie lokalny stan zapalny wokół wenflonu. Podobnie obniżenie temperatury skóry w miejscu wkłucia czy zaburzenia czucia są bardziej typowe dla niedokrwienia albo poważnych powikłań naczyniowych, które nie są bezpośrednio związane z procesem zapalnym po założeniu wkłucia. Bardzo często błędem jest też łączenie zmian ciśnienia tętniczego (zarówno podwyższonego, jak i obniżonego) z miejscowym zapaleniem, bo te parametry odnoszą się raczej do stanu ogólnego pacjenta niż do lokalnych powikłań. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęstszą pułapką jest skupianie się wyłącznie na objawach systemowych, a pomijanie typowych objawów miejscowych – ból, zaczerwienienie, obrzęk i miejscowe podwyższenie temperatury to właśnie te sygnały, na które warto zwracać uwagę w codziennej praktyce. Branżowe standardy, takie jak wytyczne CDC czy Infusion Nurses Society, podkreślają konieczność regularnej i dokładnej obserwacji miejsca wkłucia właśnie pod kątem tych lokalnych objawów. Dlatego zawsze trzeba patrzeć szerzej, ale przy rozpoznaniu stanu zapalnego wokół wenflonu zdecydowanie kluczowe są objawy miejscowe, a nie ogólne zaburzenia czy zmiany ciśnienia lub czucia. To jest podstawowa wiedza, która pozwala działać szybko i skutecznie – i naprawdę warto ją dobrze przyswoić.