Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wybierając formy aktywizacji osoby po udarze, trzeba bardzo uważnie rozważyć jej aktualne możliwości ruchowe i sensoryczne. W tym przypadku mamy do czynienia z niedowładem połowiczym, więc aktywności wymagające pełnej sprawności motorycznej są po prostu nieadekwatne. Jazda na rowerze czy piesze wędrówki, choć są bardzo wartościowe dla osób zdrowych albo lekko ograniczonych ruchowo, w tej sytuacji mogą być wręcz niebezpieczne; zwiększają ryzyko upadku, pogorszenia stanu zdrowia i są zwyczajnie poza zasięgiem chorego. Oglądanie telewizji to z kolei aktywność, która wymaga dobrego wzroku, a tu podopieczny zgłasza wyraźne trudności w tym zakresie. Próby angażowania go w gry planszowe czy majsterkowanie mogą frustrować – te czynności wymagają zręczności manualnej i koordynacji, której po udarze często brakuje. Choreoterapia, choć potrafi być użyteczna w rehabilitacji, w tym przypadku może zostać źle dobrana, bo wymaga przynajmniej minimalnej sprawności ruchowej i orientacji wzrokowo-przestrzennej. Moim zdaniem, najczęstszy błąd to sugerowanie się atrakcyjnością danej aktywności bez uwzględnienia realnych ograniczeń osoby chorej. Dobry opiekun wie, że nie chodzi o ilość, a o jakość i indywidualne dostosowanie zajęć. W praktyce najważniejsze jest, by te formy aktywizacji nie prowadziły do pogorszenia stanu zdrowia psychofizycznego, a wręcz przeciwnie — ułatwiały kontakt z innymi oraz dawały satysfakcję i poczucie sprawczości w codziennym życiu. Warto pamiętać, że aktywizacja to nie tylko ruch, ale też kontakt społeczny, stymulacja poznawcza i dbanie o samopoczucie. Dlatego wybieranie aktywności niezgranych z możliwościami pacjenta po udarze jest niezgodne z dobrymi standardami opieki długoterminowej.