Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

W opiece nad osobami w podeszłym wieku łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że ich dobrostan polega głównie na łagodzeniu wszystkich dolegliwości lub przejmowaniu za nich codziennych czynności. W rzeczywistości jednak nadmierne ograniczanie aktywności osób starszych prowadzi do szybszej utraty sprawności i poczucia własnej wartości. To taki dość częsty błąd – wydaje się, że jeśli ktoś jest już w wieku senioralnym, to lepiej, żeby dużo odpoczywał, nie przemęczał się i wszystko miał „podane na tacy”. Tymczasem ograniczanie aktywności, nawet w dobrej wierze, potrafi wywołać skutki odwrotne do zamierzonych, bo seniorzy szybciej się wtedy wycofują z życia społecznego i fizycznego. Z kolei skupianie się wyłącznie na niwelowaniu dolegliwości somatycznych, choć ważne, nie może być jedynym celem – leczenie objawowe bez pracy nad samodzielnością to za mało. Natomiast stała, ciągła pomoc w codziennych czynnościach bez próby aktywizacji i zachęcania do samopielęgnacji sprawia, że osoba starsza staje się bierna, traci poczucie sprawczości, a to skraca jej okres samodzielnego funkcjonowania. Moim zdaniem prawdziwą dobrą praktyką – co podkreślają m.in. wytyczne Polskiego Towarzystwa Gerontologicznego – jest indywidualizacja wsparcia i takie dopasowanie pomocy, żeby jak najdłużej utrzymać niezależność seniora. Ograniczanie aktywności czy przejmowanie wszystkich obowiązków przekłada się więc na szybsze obniżenie jakości życia, a nawet ryzyko rozwoju chorób psychicznych, jak depresja. Najlepszym rozwiązaniem jest więc wspieranie i motywowanie do samoopieki – nie wyręczanie, lecz uczenie i zachęcanie do działania, co daje mierzalne korzyści zdrowotne i psychologiczne.