Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Stopień niezależności osoby będącej pod opieką w trakcie realizacji skomplikowanych zadań dnia codziennego, kluczowych dla jej funkcjonowania w grupie społecznej, ocenia się za pomocą skali
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Skala Lawtona jest narzędziem oceny stopnia samodzielności osób, zwłaszcza w kontekście wykonywania złożonych czynności życia codziennego. Obejmuje ona ocenę zdolności do samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie poprzez analizę umiejętności takich jak przygotowanie posiłków, robienie zakupów czy korzystanie z transportu publicznego. Skala ta jest szczególnie przydatna w pracy z osobami starszymi i niepełnosprawnymi, ponieważ pozwala identyfikować obszary, w których potrzebna jest pomoc. Dzięki badaniu stopnia samodzielności można efektywnie planować interwencje i wsparcie, dostosowując je do indywidualnych potrzeb pacjentów. Ponadto, skala Lawtona wspiera procesy decyzyjne w opiece zdrowotnej, co jest zgodne z najlepszymi praktykami w geriatrii i rehabilitacji. Użycie tej skali sprzyja holistycznemu podejściu do pacjenta, uwzględniając jego ziarniste potrzeby oraz możliwości, co przekłada się na poprawę jakości życia.
Oceniając stopień samodzielności podopiecznych, ważne jest zrozumienie, jakie narzędzia są dostępne i dlaczego niektóre z nich mogą być niewłaściwe. Skala Katza, chociaż powszechnie znana, koncentruje się głównie na podstawowych czynnościach życiowych, takich jak higiena osobista, ubieranie się czy jedzenie, co ogranicza jej zastosowanie w kontekście bardziej złożonych zadań. Używanie tej skali mogłoby prowadzić do niepełnego obrazu potrzeb pacjenta, ponieważ nie uwzględnia ona umiejętności społecznych i funkcjonalnych aspektów życia codziennego. Z kolei skala Barthel, podobnie jak Katz, ocenia stopień niezależności w zakresie podstawowych działań, co także nie odnosi się do bardziej złożonych czynności. Skala Douglasa nie jest powszechnie uznawana jako narzędzie oceny funkcji we wspomnianym kontekście, co sprawia, że jej wykorzystanie może być mniej uzasadnione w praktyce klinicznej. Warto zauważyć, że poleganie na tych narzędziach może prowadzić do mylnego wrażenia, iż pacjent jest bardziej samodzielny, niż ma to miejsce w rzeczywistości. Tego rodzaju błędy w ocenie mogą skutkować niewłaściwym planowaniem wsparcia i interwencji, co nie sprzyja jakości życia pacjentów. Zrozumienie różnic między tymi skalami oraz ich ograniczeń jest kluczowe dla skutecznej pracy z osobami wymagającymi wsparcia.