Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wiele osób w pierwszym odruchu może chcieć po prostu zabronić podopiecznemu spacerów, jeśli tylko pojawią się oznaki ryzyka upadku. Niestety takie podejście jest niezgodne z aktualnymi wytycznymi opieki długoterminowej i rehabilitacyjnej – ograniczanie ruchu prowadzi do szybkiego pogarszania się kondycji fizycznej i psychicznej pacjenta, zwiększa ryzyko powikłań, takich jak odleżyny czy pogłębienie niepełnosprawności. Z kolei pozwolenie na swobodny upadek i ewentualne podtrzymanie podopiecznego za odzież jest bardzo niebezpieczne – odzież nie jest przystosowana do asekuracji, bardzo łatwo może się podrzeć, a taki chwyt nie daje żadnej kontroli nad ciałem osoby spadającej, co może skutkować poważnymi urazami. Pozostawienie osoby na moment i szukanie krzesła również jest błędem, bo w sytuacji utraty równowagi trzeba działać natychmiast – opóźnienie reakcji oznacza, że opiekunka po prostu nie zdąży zabezpieczyć podopiecznego przed upadkiem. W mojej opinii często wynika to z braku wiedzy lub rutyny, że w takich chwilach liczą się sekundy i najważniejsze jest trzymanie osoby jak najbliżej siebie, zapewnienie maksymalnego wsparcia i przejęcie kontroli nad „torami” upadku. Branżowe standardy podkreślają, że istotna jest nie tylko skuteczność asekuracji, ale i bezpieczeństwo samej opiekunki – niewłaściwe chwyty, pośpiech lub zostawianie osoby samej mogą prowadzić do kontuzji obu stron. W praktyce lepiej nauczyć się kilku podstawowych technik i zawsze być gotowym do szybkiej reakcji, nawet jeśli wydaje się, że podopieczny jest samodzielny. Takie błędne przekonania, że można „na szybko” coś podsunąć albo podtrzymać za ubranie, niestety często kończą się wypadkami. Warto zaufać sprawdzonym metodom i nie szukać dróg na skróty.