Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych
Zawód: Opiekunka środowiskowa
Pracując z osobą, która ceni sobie pracę w ogrodzie, jaką formę terapii zajęciowej powinna zaproponować opiekunka środowiskowa?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Hortikuloterapia, czyli terapia ogrodnicza, jest metodą terapii zajęciowej, która wykorzystuje pracę w ogrodzie jako formę wsparcia terapeutycznego. Osoby, które czerpią przyjemność z ogrodnictwa, mogą skutecznie rozwijać swoje umiejętności motoryczne, wzmacniać poczucie odpowiedzialności oraz poprawiać samopoczucie psychiczne poprzez kontakt z naturą. Praca w ogrodzie pozwala na rozwijanie zdolności manualnych oraz stymuluje zmysły, co jest szczególnie ważne w procesie rehabilitacji. Przykłady zastosowania hortikuloterapii obejmują zajęcia z sadzenia roślin, pielęgnacji ogrodu, a także zbierania plonów. Takie aktywności mogą być prowadzone zarówno indywidualnie, jak i w grupach, co sprzyja integracji społecznej i nawiązywaniu relacji. Standardy branżowe w terapii zajęciowej często zalecają stosowanie hortikuloterapii jako efektywnej formy wspierania pacjentów z różnymi schorzeniami, w tym zaburzeniami emocjonalnymi oraz niepełnosprawnościami fizycznymi, przyczyniając się do ich ogólnej poprawy jakości życia.
Choreoterapia, choć ma swoje miejsce w terapii zajęciowej, koncentruje się na wykorzystaniu tańca i ruchu w celu poprawy zdrowia psychicznego i fizycznego uczestników. Metoda ta jest szczególnie przydatna w pracy z osobami, które wyrażają siebie poprzez ruch i potrzebują wsparcia w zakresie ekspresji emocjonalnej. W przypadku osoby, która preferuje pracę w ogrodzie, choreoterapia nie oferuje odpowiednich narzędzi ani kontekstu, aby odpowiedzieć na jej potrzeby związane z zainteresowaniami ogrodniczymi. Z kolei ludoterapia, czyli terapia poprzez zabawę, ma na celu rozwijanie umiejętności społecznych oraz emocjonalnych, ale nie jest związana z pracą w naturze i ogrodnictwie. Ostatnią z propozycji, silwoterapia, obejmuje terapie związane z leśnictwem, które mogą być pomocne, ale są bardziej ukierunkowane na kontakt z lasem, a nie bezpośrednio na ogrodnictwo. Typowe błędy myślowe prowadzące do wyboru tych metod to pomijanie indywidualnych preferencji pacjenta oraz nieadekwatne dopasowanie metod terapeutycznych do ich zainteresowań. W praktyce ważne jest, aby terapeuci dostosowywali swoje działania do specyficznych potrzeb i upodobań osób, z którymi pracują, co podkreśla znaczenie hortikuloterapii w tym kontekście.