Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Wybór metody terapii zajęciowej zawsze powinien być dopasowany do zainteresowań i możliwości osoby, z którą pracujemy. Często spotyka się sytuację, że opiekun kieruje się ogólnym rozumieniem różnych terapii, myląc ich zakres zastosowania. Przykładowo, choreoterapia, choć brzmi profesjonalnie, to w rzeczywistości jest terapią przez taniec i ruch, polecaną raczej osobom lubiącym muzykę i aktywność ruchową, a niekoniecznie zainteresowanym ogrodnictwem. Silwoterapia natomiast to metoda polegająca na leczniczym kontakcie z drzewami i lasem – typowe spacery po lesie, przytulanie się do drzew, relaks na łonie natury. To też bardzo wartościowe, ale zupełnie inny rodzaj aktywności, niezwiązany z uprawą ogrodu czy pielęgnacją roślin. Ludoterapia może wydawać się trafna, bo dotyczy terapii poprzez zabawę, jednak to podejście jest dedykowane raczej pracy z dziećmi albo osobami, które czerpią radość z gier i zabaw, a niekoniecznie z prac ogrodowych. Typowym błędem jest utożsamianie terapii zajęciowej wyłącznie z ogólną aktywizacją, nie zwracając uwagi na konkretne preferencje podopiecznego. W praktyce branżowej dobór metody powinien być ścisły – jeśli osoba wykazuje zainteresowanie ogrodem, to właśnie hortikuloterapia najlepiej odpowiada jej potrzebom. Pozostałe wymienione metody są wartościowe, ale nie spełnią funkcji motywującej, jeśli nie będą zgodne z naturalnymi upodobaniami uczestnika terapii. Dobrzy opiekunowie zawsze analizują, co naprawdę sprawia przyjemność danej osobie i pod tym kątem układają plan terapii zajęciowej, zamiast działać schematycznie.