Kwalifikacja: SPO.05 - Świadczenie usług opiekuńczych

Rozważając zasady pracy opiekunki, warto się chwilę zatrzymać i przemyśleć, czym są uległość, przedmiotowe traktowanie czy zwykła komunikacja bez indywidualnego podejścia. Z mojego doświadczenia wynika, że to niestety często spotykane pułapki w myśleniu o opiece. Uległość, chociaż bywa mylona z uprzejmością, w praktyce prowadzi do sytuacji, gdzie opiekunka rezygnuje ze swojej fachowości lub bezpieczeństwa podopiecznego tylko dlatego, „żeby się nie narazić”. To nie jest profesjonalne – standardy pracy jasno mówią o asertywności i partnerskiej relacji, a nie ślepym podporządkowaniu. Z kolei przedmiotowe traktowanie, czyli podejście „odhaczam zadania, nie widzę człowieka”, to największa bolączka wielu instytucji opiekuńczych. Takie myślenie prowadzi do zaniedbań emocjonalnych, braku szacunku i, co tu dużo mówić, nie ma nic wspólnego z etyką zawodu. Często spotykam się też z przekonaniem, że wystarczy dobrze się komunikować – to oczywiście ważne, ale bez indywidualizacji i podmiotowego podejścia jest to po prostu puste gadanie. Akceptacja, choć brzmi pozytywnie, nie wystarczy, jeśli nie idzie w parze ze zrozumieniem i uwzględnieniem unikalnych potrzeb podopiecznego. Najbardziej powszechny błąd to traktowanie każdego zgodnie z jakimś sztywnym schematem – a przecież każdy człowiek jest inny. W praktyce profesjonalnej opieki liczy się właśnie to, by widzieć w podopiecznym osobę, a nie „zadanie do wykonania”. Takie podejście nie tylko poprawia jakość życia podopiecznych, ale też rozwija samego opiekuna i zapobiega wypaleniu. Moim zdaniem to właśnie indywidualizacja i podmiotowe traktowanie są fundamentem etycznej i skutecznej opieki.